Kijk hem daar staan met dat gespierde lijf. Vanbinnen vol mannelijk hormoon, aan de buitenkant stinkend naar urine. Een bronstig edelhert dat een roedel hindes tot zijn harem heeft gemaakt, dwingt respect af.
Niet enkel bij mannelijke soortgenoten (die blijven vinden dat zij recht hebben op zijn dames). Ook natuurminnaars voelen onrust zodra de nazomer overgaat in de herfst: ze moeten erop uit om dat spektakel mee te maken. Geef ze eens ongelijk. Zie het immense gewei en luister naar dat burlen, een vér dragend geluid dat klinkt alsof een brullende leeuw zojuist een loeiende koe heeft ingeslikt.
Niet overal klinkt hertenbronst even imposant. Wees daarom blij dat je dit niet in Amerika of Canada beleeft. Ook daar lopen indrukwekkende herten rond: wapiti-mannen, maar in de bronsttijd zijn het net gillende pubermeisjes. Niks mannelijks aan.
Intussen zijn ook onze herten kwetsbaarder dan ze zich voordoen. Mannen lappen in de paartijd immers een belangrijke leefregel aan hun laars: je gedeisd houden voor vijanden. Met de komst van wolven op de Veluwe gaat dit staaltje overmoed herten parten spelen. Waardoor dat triomfantelijke „Hier ben ik” zomaar kan omslaan in zijn tegendeel: een dodelijke capitulatie.
