Predikanten die voorgaan in de dorpskerk van Doornspijk moeten geen last van hoogtevrees hebben. De kansel is een van de hoogste in ons land, vertelt voorzitter L. van Dijk van het college van kerkrentmeesters van de hervormde gemeente.
In 1952 kreeg de kerk zijbeuken met galerijen die relatief dicht tegen het middenschip aan doorlopen. Om er voor te zorgen dat de predikant voor alle kerkgangers zichtbaar bleef, was een hoge kansel nodig. Het klankbord verheft zich als een beschermende engel boven het preekgestoelte.
De kerk oogt ruim en licht. Het hout van de banken, de stoelen en de kansel contrasteert met het witte stucwerk op de wanden en het plafond. Door de geruite ramen met spitsbogen valt het zonlicht royaal naar binnen. Klassieke kroonluchters hangen roerloos aan het plafond.
Op de galerij achterin de kerk pronkt een klein, maar sierlijk orgel. De grote ronde deuren eronder worden niet meer gebruikt om de kerkgangers via het portaal onder de toren binnen te laten. „Misschien liep er ooit een gangpad midden door de kerk”, veronderstelt Van Dijk. Tegenwoordig lopen er twee paden vanaf de ingang naar voren. Aan weerszijden van de deuren hangen borden met predikanten die de gemeente hebben gediend. De naam naar wie de vroegere kerk van Doornspijk was genoemd– de Friese zendeling Liudger of Ludgerus– staat er niet op. De lijst begint pas bij de Reformatie, met J. ten Uutslach die van 1592 tot 1593 predikant in Doornspijk was.
Het kerkgebouw wordt momenteel gebruikt door de hervormde gemeente en door de hersteld hervormde gemeente, geeft Van Dijk aan. „Dat is wel bijzonder, dat gebeurt bijna nergens anders. De hervormde gemeente is eigenaar van het gebouw, de hersteld hervormde gemeente is medegebruiker. ’s Zondags zijn hier vier diensten: twee voor elke denominatie. De pastorie is verpacht aan de hersteld hervormde gemeente, die ook een eigen verenigingsgebouw achter de kerk heeft.”
Achter de preekstoel bevinden zich twee grote ruimten. Boven is een zaal waar wordt vergaderd, waar club wordt gegeven en waar op zondag de kinderoppas een plek heeft. Beneden is de consistorieruimte; in het midden staat een lange houten tafel met stoelen eromheen. Aan de muur een rij portretten van predikanten die in het verleden aan de hervormde gemeente waren verbonden. En een houten bord met een Bijbeltekst: „Dat de broederlijke liefde blijve” (Hebr. 13:1).
Het bedehuis heeft onlangs een onderhoudsbeurt gehad. De gele verf van het driehoekige fronton aan de voorgevel blinkt in de zon. Tegen de blauwe hemel verheft zich het ranke torentje met de wijzerplaat. De kerkklok uit 1962 laat zich horen met twaalf heldere slagen. Soli Deo Gloria.
