„Ons schuurtje staat op 2 kilometer van het dorp, vlak bij een wipwatermolen. Het ligt op een heel rustig plekje; er komen alleen fietsers en wandelaars langs. In alle seizoenen brengen we veel tijd in de tuin en bij het schuurtje door. Mijn vrouw en ik gaan er eigenlijk altijd op de fiets heen. Ik heb daarvoor een speciale tuinfiets, met grote fietstassen. Die zijn ruim genoeg om in de zomer geoogste groente mee naar huis te nemen. Vaak ga ik in het najaar en de winterperiode ’s morgens na de koffie van huis. Mijn vrouw komt dan later en neemt onze lunch en een thermosfles heet water voor een kopje thee of koffie mee. In het voorjaar en in de zomer brengen we er vaak een groot deel van de dag door.

Het schuurtje staat op een unieke locatie, midden in de polder, vlakbij de Ammersche Boezem. In 1984 hoorde ik tijdens een vergadering dat de eigenaar van het perceel ervan af wilde. Eigenlijk was het op dat moment al min of meer verkocht. Ik wilde het heel graag hebben; dat dat is gelukt vind ik nog altijd bijzonder.

Leerlingenproject

Het perceel zag er in die tijd heel anders uit dan nu. De tuin was kaal en verwaarloosd. Een fietspad was er ook nog niet. Het schuurtje is in 1996 geplaatst als leerlingenproject van het Driestar College, waar ik jarenlang als docent biologie heb gewerkt. De bouwafdeling was in die tijd net gestart. Leerlingen hebben de wanden, de deur, de kozijnen en de raampjes gemaakt. De rest hebben we als gezin gedaan.

Voor ons is het schuurtje een paleisje, maar dan wel zonder enige vorm van luxe. We zijn niet aangesloten op de waterleiding. Elektriciteit is er ook niet. Voor ons is dat geen probleem: we zijn echte kampeerders. Wat we nodig hebben, nemen we mee van huis. Er staat wel een oliekacheltje, om in de wintermaanden bij op te warmen.

Multifunctioneel

Het schuurtje is multifunctioneel: het dient als berging voor gereedschap, maar er staan ook een bureautje en een boekenkastje. Het inventaris bestaat vooral uit spullen die een tweede leven hebben gekregen. De barometer van mijn opa hangt er. Er is ook nog wat tuingereedschap dat van mijn vader is geweest. Het bureautje is afkomstig uit de oude kweekschool van de Driestar.

Het is hier heerlijk rustig. Ik heb er toen ik nog voor de klas stond geregeld examens na zitten kijken: een uur aan het bureautje, en daarna even in de tuin voor de afwisseling. Zo deed ik dat ook weleens bij het doornemen van stukken voor de gemeenteraad.

Privéterrein

Alles wat we hier op aarde hebben, is gekregen, daar ben ik me heel goed van bewust. Ik gun het anderen daarom ook om van dit mooie plekje te genieten. Maar het schuurtje is ook privéterrein: we laten niet iedereen binnen. Wel bijvoorbeeld oud-collega’s, vrienden of bekenden. En toen de nieuwe burgemeester van Molenlanden, Theo Segers, aankondigde dat hij de gemeente wandelend wilde ontdekken heb ik hem uitgenodigd op onze moestuin en in het schuurtje. Maar de persfotograaf heb ik vriendelijk verzocht buiten te blijven.

Verrassende ontmoetingen

Ik houd ervan om een praatje te maken en met mensen van allerlei achtergronden van gedachten te wisselen. Dat leidt soms tot verrassende ontmoetingen. Toen we jaren geleden na een vakantie voor het eerst weer op de tuin kwamen, waren de courgettes reusachtig en stond de snijbiet heel hoog. Een groepje Japanse toeristen stond daar vol verbazing naar te kijken. Ik vroeg of ze het wilden hebben en heb ze een vuilniszak vol groente meegegeven. Later kreeg ik via de post een bedankkaartje met foto’s. Een van die toeristen bleek de vrouw van de Japanse ambassadeur in Nederland te zijn. Ze schreef dat onze ontmoeting voor haar en haar gasten het mooiste moment van hun vakantie was.

Een paar jaar later raakte ik aan de praat met een ander groepje Japanse toeristen. Ook zij hadden veel belangstelling voor onze groentetuin. Ik had dat kaartje en de foto’s altijd in het schuurtje bewaard en haalde die toen tevoorschijn. Ze herkenden de schrijfster van het kaartje. Het bleken vrienden van de echtgenote van de Japanse ambassadeur te zijn. Dat zijn toch wel bijzondere dingen om mee te maken.”