Je zou maar premier zijn van een land met 17 miljoen inwoners die allemaal precies weten hoe de pandemie bestreden moet worden. Nee, dat is niet helemaal waar. Want van die 17 miljoen inwoners zijn er ook nog vele honderdduizenden die vinden dat er helemaal geen pandemie is. Die roepen, tot in de Tweede Kamer toe, dat het een plándemie is. Waarin de overheid volledige controle wil krijgen over de bevolking. En hoe doe je het dan ooit goed? Hoe ben je empathisch genoeg, hoe geef je fouten toe en straal je tegelijk toch een bepaald gezag uit en wijs je de juiste richting?

Je zou maar minister van Volksgezondheid zijn en al bijna twee jaar alles doen om de bevolking zo goed mogelijk te helpen. Maar je hebt ook een karakter met wat drammerige trekjes waardoor je goede bedoelingen wel eens ondersneeuwen. Je wilt de mensen beschermen, maar hoe doe je dat dan op de juiste manier? En hoe geef je eerlijk toe dat je op best wel principiële punten toch flink bent gaan schuiven als het om bepaalde opvattingen gaat?

Je zou maar een predikant zijn die al bijna twee jaar niet meer voor een normaal gevulde kerk heeft gepreekt. In sommige kerken die de erediensten met beeld uitzenden, hangen bij de camera’s zelfs papieren met aanwijzingen. Over waar de predikant moet kijken als hij zich tot ”de gemeente” richt. Maar zien hoe de preek landt? Verbinding krijgen met de mensen die aan je pastorale zorg zijn toevertrouwd, hen vertroosten en vermanen, hoe doe je dat via zo’n glanzend oog?

Je zou maar een ondernemer zijn die tijdens de lockdowns financieel net aan het hoofd boven water kon houden. In september waren er de versoepelingen en met een zucht van verlichting ben je er weer vol tegenaan gegaan. Want: de beste maanden van het jaar moesten nog komen. Maar net voor de drukste wéken van het jaar was daar een persconferentie en moest alles weer dicht. Hoe moet dat nu?

Je zou maar een restauranteigenaar zijn die net vóór de coronapandemie in maart 2020 uitbrak een nieuwe zaak heeft geopend. En dus bij alle sluitingen geen cent steun van de overheid krijgt. De kosten zijn hoog en inkomsten zijn er amper. Kunnen we de boel maar niet beter sluiten?

Je zou maar juf, docent of directeur zijn van een school. Open, dicht, open, nooit meer dicht maar toch weer dicht. Wie wordt er nog wijs uit? Waar moet je op inzetten, hoe maak je beleid? En hoe leg je het uit aan ouders en collega’s?

Je zou maar werken in een ziekenhuis. En dagelijks de ernstig zieke coronapatiënten moeten verzorgen. Zien hoe snel de situatie kan wisselen, hoe grillig het verloop van de ziekte is. Steeds weer gevraagd worden overuren te maken, diensten over te nemen van zieke collega’s, zelf op je tandvlees lopen maar om je heen steeds weer horen dat het allemaal een leugen is en dat het in de ziekenhuizen helemaal niet druk is? Want een tante van een vriendin van een zus en daar de dochter van werkt zelf in het ziekenhuis en…

Je zou maar ex-Covidpatiënt zijn en na maanden nog steeds amper een stap kunnen verzetten. Werken? Alleen het denken eraan is al te veel. Een heel klein stukje lopen door de kamer gaat net. Maar de trap naar boven lijkt wel steiler dan de helling van de Mont Blanc. Komt dit ooit nog goed?

Je zou maar de echtgenoot, echtgenote of de zoon of dochter zijn van een Covidpatiënt. Ziek, ernstig ziek, opgenomen in het ziekenhuis, op de intensive care, in coma gebracht en overleden. Hoe kom je ooit over dit verlies heen? En wanneer zullen het intense verdriet en het gemis toch minder worden? Of mindert dat nooit?

Je zou maar een gewone burger zijn in dit land. Je hoort alle maatregelen gelaten aan. Bij tijden word je er moe van. Maar er zijn in je directe familie- of vriendenkring tot nog toe geen ernstig zieke Covidpatiënten. En omdat je een vast contract hebt bij een goedlopend bedrijf schiet je er ook financieel niets bij in. Soms ben je weleens depressief van alles, maar verder…?

Je zou maar zó’n bevoorrecht persoon zijn.