Ze kreeg veel instemming. Maar er was ook forse kritiek op haar tweet. Of mevrouw Kaag soms niet in de gaten had dat het op donderdag 13 mei in Nederland Hemelvaartsdag was, zo was de vraag van velen.

Ook PVV-leider Wilders liet zich niet onbetuigd. Hij sneerde richting de leider van D66 dat het op die donderdag geen Suikerfeest, maar Hemelvaartsdag was. Wat een andere twitteraar op donderdagmorgen aan Wilders de vraag deed stellen hoe de preek in de kerk die ochtend was geweest. De achtergrond van deze simpele vraag was zonneklaar. Het opkomen voor het behoud van christelijke feestdagen heeft niet per definitie te maken met het ook daadwerkelijk praktiseren van het christelijk geloof. Overigens, op Hemelvaartsdag zelf verwees mevrouw Kaag in een tweet naar Jezus, Die voorgoed afscheid nam van het aardse bestaan. Voor het oog leek alles rechtgetrokken.

Maar de toon was weer even gezet. Rond Hemelvaartsdag en Pinksteren is in de media altijd wel ergens een discussie of niet ten minste één christelijke feestdag moet worden ingeruild voor een islamitische. Want in een multireligieuze samenleving als die van Nederland mag je een kleine miljoen moslims toch niet alleen maar christelijke feestdagen ‘opdringen’, zo heet het dan. Ondanks dat de discussie dit jaar door het samenvallen van Hemelvaartsdag en het Suikerfeest eigenlijk niet gevoerd hoefde te worden, blijft zij toch springlevend.

Het nationaal vieren van christelijke feestdagen vormt een van de laatste restanten van het christendom in onze maatschappij. Iets waar we zuinig op moeten zijn. Al was het maar omdat het steeds weer natuurlijke momenten zijn waarop christenen kunnen uitleggen wat de betekenis is van dagen als Pasen en Pinksteren.

Tegelijk gebiedt de eerlijkheid ook te zeggen dat de terechte strijd voor het behoud van christelijke feestdagen niet altijd vanuit zuiver christelijke motieven wordt gevoerd. De vraag die een twitteraar aan Geert Wilders stelde over het bezoeken van een dienst op Hemelvaartsdag laat dat scherp zien. Er zijn meerdere partijen in ons politieke bestel die net zo hard vechten voor Zwarte Piet als voor het behoud van Hemelvaartsdag als nationale vrije dag.

Maar ook voor praktiserende christenen liggen hier lessen. Zetten we ons in voor de doorwerking van het christelijk geloof in alle delen van ons maatschappelijk leven, of strijden we alleen maar voor het behoud van christelijke privileges? Christelijk leven zit nooit in vormen alleen, al heeft inhoud wel vorm nodig.

Juist de komende dagen, met Pinksteren, zullen in veel gemeenten weer jongeren belijdenis doen. Als het goed is, niet voor de vorm, maar vanuit een verlangen om de Naam van Christus openlijk te belijden. Met consequenties voor het persoonlijke leven én voor het staan in de maatschappij. Dat zal behalve vreugde ook strijd geven. In die strijd mogen christenen elkaar welkom heten.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.