„Mijn eerste aanwijzing dat er iets mis was kwam, toen een personeelslid langs de persgalerij liep en me vertelde dat ik ervoor moest zorgen dat ik alles bij me in de buurt had en me op een opsluiting moest voorbereiden. Misschien wel voor uren.

Eerder woensdag was ik bij mijn gereserveerde plaats op het bovenste gedeelte van het balkon van de zaal van het Huis van Afgevaardigden aangekomen, klaar om verslag te doen van de politieke machinaties van het Congres, dat zou debatteren en stemmen over de verkiezingsuitslag. Je mag geen tas of rugzak in de ruimte meenemen, dus toen de suppoost die waarschuwing gaf, greep ik mijn telefoon en de oplader van mijn laptop uit de perskamer en ging terug naar mijn stoel.

Een paar minuten later begonnen agenten van de Capitoolpolitie door de zaal van het Huis te rennen. Ze barricadeerden de glazen deuren met zware houten panelen. Zo’n honderd parlementariërs waren in de zaal, en nog zo’n 25 op het balkon boven.

Terwijl talloze vragen werden afgevuurd, gaf een politieagent de volksvertegenwoordigers een overzicht van de situatie. Betogers hadden zich met geweld toegang tot het gebouw van het Capitool verschaft en waren tot de rotunda (centrale gedeelte, red.) doorgedrongen. Later hoorden we dat de politie traangas in de rotunda had afgevuurd.

President

De agent vertelde de parlementariërs dat ze zich gereed moesten maken onder hun zitplaats te kruipen, maar zich ook op evacuatie voor te bereiden, mocht dit nodig zijn. Er klonken opnieuw angstige geluiden. Een afgevaardigde gilde vanaf het balkon dat iemand de president moest bellen om hem te vragen de betogers te verstaan te geven dat ze zich terug zouden trekken.

Na minutenlange verwarring, zei de agent tegen de volksvertegenwoordigers dat ze het gasmasker onder hun zitplaats moesten pakken. Op dat moment begonnen mediasuppoosten gehaast iedereen op de galerij boven van reddingsvesten te voorzien: in feite een soort gasmasker dat je over je hoofd trekt.

Ik trok de dikke grijze verpakking van mijn exemplaar af, maar hield een oogje op de vloer beneden. Kort daarna kon iedereen horen dat er op de deuren van de zaal werd gebeukt. Terwijl het geluid buiten aanzwol, begon de dienstdoende geestelijk verzorger hardop te bidden. De Democratische Afgevaardigde Ruben Gallego uit Arizona vertelde zijn collega’s hoe ze hun gasmasker moesten gebruiken.

De Capitoolpolitie begon de leden door een zijdeur af te voeren. Boven gaven mediasuppoosten fotografen te verstaan dat ze moesten stoppen met foto’s maken. Sommige namen ze toch. De politie gaf opdracht de galerij boven te evacueren. Ik pakte mijn laptop, opladers, gasmasker en mijn notitieblok. Ongeveer op hetzelfde moment dat ik me naar de deur begaf, die halverwege aan de overkant van de ruimte was, veranderden de aanwijzingen van de politie. „Op de grond”, schreeuwde iemand achter me.

Ik hurkte achter de stoelen. Er waren misschien drie verslaggevers achter me; de rest in een menigte voor me. Ik hoorde een knal en dacht dat iemand in de ruimte had geschoten. Mijn hart bonkte. Mijn handen, waarmee ik mijn uitrusting en gasmasker omklemd hield, begonnen te trillen. Ik gluurde om het hoekje van de zetels waar ik me achter had verscholen. De enge gedachte schoot door me heen dat iemand misschien zou schieten als hij een gezicht zag, maar ik wilde zien wat er gebeurde.

Gaten

Ik kon zien dat een klein groepje parlementariërs en agenten van de Capitoolpolitie met getrokken pistolen de deur met een meubelstuk hadden gebarricadeerd. Daarboven hadden betogers gaten in het glas van de deur geslagen.

Ik hoorde opnieuw enkele knallen en rook de geur van rook. Een andere journalist zei dat hij een agent had horen zeggen: „Er zijn schoten gelost”, hoewel ik dat niet zelf had gehoord.

Agenten en volksvertegenwoordigers probeerden door het raam heen met de demonstranten te praten. „Dit is niet Amerikaans”, schreeuwde iemand. „Jullie zouden je moeten schamen. Dit is niet de manier om dit te doen.”

Op de galerij werd ons verteld met de evacuatie door te gaan. Om buiten te komen, moest ik onder diverse trapleuningen door kruipen, want ik ben te klein om er overheen te springen.

Telefoon

Personeel leidde ons door het netwerk van tunnels in de kelder van het Capitool naar een onbekende locatie in het nabijgelegen Longworth House Office Building. Onderweg stak ik mijn notitieboekje in mijn rechterlaars. De tijd was 3 minuten voor 3 in de middag. Toen ik in de ruimte was, legde ik mijn ongebruikte reddingsvest op een tafel. Toen het weer rustig werd, huilde een van de suppoosten in stilte, terwijl een collega haar troostte.

De beveiliging zei eerst tegen verslaggevers dat we niet in de ruimte mochten zijn. Later zeiden ze dat als we over onze locatie twitterden, onze telefoon zou worden ingenomen.

Ongeveer een uur later vertelde Afgevaardigde Hakeem Jeffries ons dat de leden van plan waren door te gaan met de bekrachtiging. Parlementariërs uit beide kampen klapten en juichten.

Ik twitterde alles (behalve onze locatie) en las berichten van personeelsleden op Capitol Hill die hun kantoor moesten verlaten, van personeel van het Witte Huis dat zei dat veiligheidstroepen onderweg waren en van bezorgde familie en vrienden die naar het nieuws keken en zich afvroegen of het goed met ons ging.

Om ongeveer half zes zei de bevelvoerder dat ordetroepen het gebouw veilig hadden gesteld. Pas na zeven uur vertelde de Republikeinse Afgevaardigde Liz Cheney uit Wyoming dat de leden binnen een uur naar de zaal hoopten terug te gaan.

Iets na achten –terwijl de media terug op hun post waren– werd de sessie van beide kamers van het Congres heropend.

In een verklaring aan de senatoren riep vicepresident Mike Pence de volksvertegenwoordigers op „weer aan het werk te gaan” en richtte hij zich tot de betogers. „Aan diegenen die vandaag verwoestingen in ons Capitool hebben aangericht: Jullie hebben niet gewonnen. Geweld wint het nooit. Vrijheid overwint. En dit is nog altijd het huis van het volk.””

Klik op de hoofdafbeelding om de fotoserie te starten