Als Keijzer met haar kandidatuur slechts had willen laten zien dat haar partij naast kroonprinsen ook kroonprinsessen heeft, had een rustige campagnestart zonder al te veel tam-tam volstaan: „Hallo CDA-vrouwen, hier ben ik dan.” De interviews die ze dinsdag gaf, getuigen echter van meer: de bewindsvrouw op Economische Zaken gaat voor goud.

Ook mikt ze erop dat niet elke CDA-kiezer zich inhoudelijk door De Jonge vertegenwoordigd voelt. „Een knapperd”, noemde ze hem ietwat jennend in de Telegraaf.

Geen Randstad maar regio, lijkt een van de mantra’s te worden in haar campagneverhaal. Én: liever opkomen voor de boeren dan een punt maken van ons slavernijverleden en onder ogen zien dat D66 en GroenLinks soms net zo ver van het CDA afstaan als Baudet.

Als nieuwkomer durfde de in een katholiek, Volendams gezin opgegroeide Keijzer het meteen op te nemen tegen partijleider Sybrand Buma toen het CDA in 2012 voor het eerst een lijsttrekkersverkiezing uitschreef. Ze werd tweede met ruim een kwart van de stemmen en kwam met ruim 127.000 voorkeurstemmen in de Kamer. In 2017 was dat aantal tot ruim 165.000 uitgegroeid.

Rutte-II, waartegen ze als zorgwoordvoerster oppositie moest voeren, was weinig populair. Dat Keijzer grote projecten zoals de transformatie van de ouderenzorg maar zijdelings kon beïnvloeden, lag niet aan haar optreden, maar kwam vooral doordat dit kabinet met de steun van D66, CU en SGP kon rekenen op een meerderheid.

Voor de partijtop zijn de risico’s van haar kandidatuur vooral gelegen in de beeldvorming. De vorig jaar uitgebrachte discussienota ”Zij aan zij” van de Strategische Beraadgroep-Geluk was bedoeld om de weg vrij te maken voor een frisse campagne, mede gericht op de hogeropgeleide tweeverdieners in de Vinexwijk. Dat de partij die koers wilde inslaan, stelde kritische geesten uit de partij zoals hoogleraar Lans Bovenberg en oud-minister Ab Klink gerust. Afgezien van enig gekrakeel over een passage over de landbouw bleef discussie over het stuk uit.

Kiest Keijzer in haar campagne echter een populistische toon, dan behoort een venijnig intern debat, aangewakkerd door ‘de linkse hoogleraren’ alsnog tot de mogelijkheden. Zeker als zo’n geluid blijkt aan te slaan.