De in Duivendrecht woonachtige Rif meldde zich in 2000 als politievrijwilliger bij het regiokorps Utrecht. Later ging dat korps bij een reorganisatie op in de eenheid Midden-Nederland. Afkomstig uit de wereld van de veiligheid dacht hij eerst als beroeps aan de slag te gaan. „Ik solliciteerde tegelijkertijd bij de ING en kon daar ook terecht. Het salarisverschil was zo groot dat ik voor de bank heb gekozen. Maar toen heb ik me wel als vrijwilliger bij de politie gemeld.”

Sinds ruim tien jaar is hij senior beleidsadviseur beveiliging bij De Nederlandsche Bank. Drie jaar geleden werd hij als politievrijwilliger op eigen verzoek overgeplaatst naar de eenheid Amsterdam. Daar is het nog dynamischer dan in de buitendistricten. „Het is hier echt onvoorspelbaar. Je hebt natuurlijk niet alleen te maken met inwoners, maar ook met toeristen. Allerlei zaken op het gebied van geweld en sociale en psychische problematiek zie je wel een keer voorbijkomen. Je weet nooit wat er de komende tien minuten gaat gebeuren.”

Als hulpofficier is hij betrokken bij voorgeleidingen en inverzekeringstellingen. Omdat hij verplicht is daarvoor minimaal 26 diensten per jaar te draaien, wordt hij in ieder geval om de veertien dagen ingeschakeld. „Vaak is dat op vrijdagavond, omdat vrijdag mijn roostervrije dag is.”

Als inspecteur en hulpofficier heeft hij niet het gevoel de mindere te zijn van de beroepscollega’s. „Maar ik snap dat gevoel bij veel politievrijwilligers wel. Ik ben zelf als surveillant begonnen en dan heb je te maken met beperkingen in je werk. Dat heeft niet te maken met de beroepscollega’s, die nemen je zeker serieus. Maar wel met regels in een ambtelijke organisatie. Ik heb echter altijd voldoening uit het werk zelf gehaald.” Hij is daarom blij met de toezegging vanuit Den Haag dat de opleidingen voor iedereen worden gelijkgetrokken.

Rif is door de jaren heen steeds geraakt door de kwetsbaarheid van het leven. „Je bent bijvoorbeeld ook bij ongelukken vaak als eerste ter plaatse en dan zie je hoe relatief alles is.”

Vrolijke momenten zijn er ook. „Ik stond eens om de hoek van de straat plotseling tegenover een student die, in enigszins aangeschoten toestand, op straat wilde gaan plassen. Toen hij mij zag, bedacht hij zich en vroeg me of het verboden was het in zijn broek te laten lopen. Toen ik ontkennend antwoordde, liep de urine zelfs z’n schoen in. Hij spaarde in ieder geval het geld van een bekeuring uit.”

Dit is deel 2 in een serie over politievrijwilligers.