Column (ds. J. Belder): Gidsland Nederland is echt een moordland
„Vergeet u in het gebed de Mars voor het Leven niet, dominee!” Een zinvolle hint zondagochtend in de kerkenraadskamer. Komende zaterdag zullen naar verwachting duizenden zich verzamelen op het Haagse Malieveld. Een vreedzame mars tegen de opmars van de dood. Het RD luidde de Week van het Leven in met een speciale bijlage.
Leven is even. Dat weet de echoput nog beter dan de gemiddelde mens. Voor vele duizendtallen is het leven wel heel erg even. Dat geldt in het bijzonder voor het zich ontwikkelende leven in de moederschoot. Lang gedacht dat geen plaats zo veilig was als juist die. Het kan verkeren. „M’n kind, je bent niet welkom! Je moet eruit. Goedschiks of kwaadschiks, maar weg zul je. Ik wil niet de rest van m’n leven met jou opgescheept zitten.”
In Jesaja 49 klaagt Israël dat de Heere hem verlaten en vergeten heeft. Heel beslist en radicaal wijst Hij die beschuldiging af! „Kan een vrouw haar zuigeling vergeten? Zou zij zich niet ontfermen over de vrucht van haar schoot?” Je houdt het niet voor mogelijk, maar het gebeurt. Een moeder die haar kind dood wenst. Een vorm van haat om van te rillen. Daar zijn allerlei redenen tegen in te brengen, maar die doen niets af van de ernst ervan.
In december 1980 nam de Tweede Kamer met de kleinst mogelijke meerderheid het besluit abortus onder bepaalde voorwaarden toe te staan. De Eerste Kamer volgde. Er werd niet langer een misdrijf (abortus criminalis!) gepleegd, maar een medische handeling verricht. Ook het jargon veranderde. Het ongeboren kindje heette voortaan embryo, foetus, vrucht, zwangerschapsweefsel of een klompje celmateriaal (ethicus Harry Kuitert). Het groeiende leven werd ontdaan van iedere gevoelswaarde. Voor de wetgever werd het pas na 24 weken beschermwaardig.
Het zou bijzonder aan te bevelen zijn dat bij de door de overheid zo bepleite seksuele vorming op scholen ook de ontwikkeling van nieuw leven in de moederschoot volle aandacht krijgt. Daar bestaat prachtig beeldmateriaal van. En laat dan ook zien hoe een abortus gebeurt. Volg nauwkeurig de verrichtingen van de aborteur. Grote kans dat de kijkers de verdere dag geen hap meer door hun keel kunnen krijgen, als hun maaginhoud al niet voor die tijd een weg naar buiten zocht.
Ik heb me er niet aan gewaagd uit te rekenen hoeveel abortussen er in onze beschaafde natie zijn verricht sinds de legalisering ervan. Gaat het over wat er op wereldschaal gebeurt, mede dankzij de moordboot van mevrouw Ploumen, bekostigd met belastinggeld, dan duizelt het een mens compleet. Gidsland Nederland is echt een moordland.
