De cover van het Ierse politieke en culturele magazine Village bestond begin deze maand uit een portretfoto van president Trump met daaroverheen een schietschijf getekend. Alsof de redactie lezers uitnodigde om de Amerikaanse president dood te schieten. Het maandblad vaart een links-progressieve koers. Dat het een afkeer heeft van Trump laat zich raden. De oplage ligt onder de 10.000. Dat rechtvaardigt de vraag of er veel aandacht aan gegeven moet worden.

Toch wel, want de keus van Village staat niet op zichzelf. Ook redacties van meer gerenommeerde bladen deinzen er niet voor terug om Trump als een staatsgevaarlijke man neer te zetten. Der Spiegel (oplage 840.000) portretteerde hem deze week op de cover als een IS-rebel, het weekblad The Economist (oplage 1,5 miljoen) plaatste op de omslag een tekening van Trump als rebel die een molotovcocktail gooit. De boodschap van de tekeningen is helder: Trump is een groot gevaar voor de staatsveiligheid in de VS en voor de internationale rechtsorde. Hij wordt op één lijn gesteld met IS-strijders in het Midden-Oosten en revolutionairen die alleen maar chaos willen om daarmee de gevestigde macht omver te werpen.

Nu kan niet worden ontkend dat Trump met zijn eerste maatregelen behoorlijk wat heilige huisjes in Amerika omverschopt. Dachten velen nog dat de plannen die hij tijdens zijn campagne ontvouwde bol stonden van de overdrijving; Washington is er inmiddels achter dat hij ze daadwerkelijk uitvoert. Dat niet iedereen daar blij mee is, zal duidelijk zijn.

Hetzelfde geldt voor zijn optreden jegens andere landen. Van omfloerste diplomatie moet Trump niets hebben. Dat weet bijvoorbeeld de regering in Australië inmiddels heel goed. De wereldgemeenschap vraagt zich af wat Trump nu echt wil. Zeker is wel dat hij het anders zal doen dan Obama, en het is ook duidelijk dat hij er niet voor terugdeinst om onorthodoxe maatregelen te nemen. Dat geeft veel onzekerheid en roept weerzin op.

En toch, wat je ook van Trump vindt, wie hem neerzet als terrorist of als rebel passeert een grens. Feitelijk zegt een redactie daarmee dat Trump maar met één middel kan worden bestreden: hardhandig optreden, waarbij zo nodig dodelijk geweld is toegestaan. Bedoelt de redactie dat nu echt? Of overdrijft ze bewust? Maar beseft ze dan niet dat daarmee de bestaande anti-Trumpgevoelens zodanig kunnen worden aangewakkerd dat ze onbeheersbaar worden? Zowel Der Spiegel als The Economist wordt vooral door beleidsmakers gelezen. De vraag is of dit brandmerken van Trump als terrorist of rebel hen helpt bij het bepalen van hun houding tegenover de nieuwe regering van Amerika.

In de jaren zestig, tijdens de Vietnamoorlog, liepen activisten te hoop tegen de toenmalige Amerikaanse regering. Tijdens demonstraties klonk de leus ”Johnson moordenaar”. Door de Nederlandse regering werd daartegen opgetreden. Zo ga je niet met een regeringsleider om. Nu kan dit soort covers worden gepubliceerd door redacties van gerenommeerde bladen.

Premier Rutte wees er onlangs op dat het zaak is om het gesprek aan te gaan met de Amerikaanse regering. Gelijk heeft hij. Door een karikatuur van Trump te maken, wordt dat gesprek bemoeilijkt. Feitelijk zetten de makers van deze tekeningen de president van de VS buiten de orde. Daarbij wordt dan te gemakkelijk vergeten dat Trump op wettige wijze aan de macht is gekomen.