Nadat maandenlang alles plat had gelegen, werden er opeens weer rijexamens in Suriname afgenomen. Dat was best schrikken, want zoveel lessen had ze nog niet gehad. Dus in de vijf dagen die nog restten, nam dochterlief er nog een paar.

Ik was eerlijk gezegd sceptisch over het eindresultaat. Dat vertelde ik uiteraard niet. Het had niets te maken met een gebrek aan vertrouwen in haar talenten. De gebrekkige voorbereiding, in combinatie met zenuwen, zouden haar volgens mij opbreken. Nu kent u mijn dochter niet, maar van zenuwen heeft zij nooit last. Althans, ze laat het nooit blijken als ze die heeft. De zenuwen laat ze voor mij over. Maar toch was ik er niet gerust op.

Nu is het onder normale omstandigheden al een heel gedoe om een rijexamen af te leggen. Die worden hier niet, zoals in Nederland, afgenomen door daarvoor speciaal opgeleide examinatoren, maar door gewone politieagenten. Die zijn daar niet voor opgeleid en vaak hebben ze er ook geen zin in. En dat stralen ze ook uit.

Daardoor ben je ook afhankelijk van hun stemming. Je hebt dus pech als de betreffende diender ’s morgens ruzie heeft gehad met zijn of haar partner. De kans dat je dan slaagt, is zo ongeveer minimaal.

Als mijn dochter vooraf écht gerust had willen zijn op een goede afloop, dan had ze wel iets kunnen regelen. Tenminste, dat verzekerde haar bejaarde rijschoolhouder haar. Voor (omgerekend) 100 euro kon hij wel zorgen dat er een agent als examinator mee zou rijden die haar op voorhand zou laten slagen.

Ik wist wel dat er van die agenten waren, maar snapte nooit hoe het in zijn werk ging. Maar de rijschoolhouders zitten dus kennelijk ook in het complot.

En als je er flink meer geld voor over hebt, hoef je in dit land niet eens lessen te volgen en examen te doen. Je kan het felbegeerde papiertje ‘gewoon’ kopen, in een auto stappen en wegrijden. Ook al weet je niet eens het verschil tussen een gas- en een rempedaal. Vandaar dat het verkeer op zijn zachtst gezegd niet helemaal veilig is.

Vooral Chinese immigranten schijnen massaal gebruik te maken van corrupte ambtenaren. Niet allen wat rijbewijzen betreft, maar ook voor verblijfsvergunningen en andere noodzakelijke papieren. Voor „wat lekkers” –zoals een bedrag onder tafel hier wordt genoemd– wordt het zo in orde gemaakt. Bijna iedereen kan worden omgekocht en bijna alles is dus te koop.

Mijn dochter had er geen zin in „wat lekkers” te betalen en had vertrouwen in haar eigen kunnen. En terecht, zo bleek, want ze slaagde met vlag en wimpel. Vaders scepsis werd dus gelogenstraft – gelukkig maar.

De lijdensweg blijkt nu echter pas begonnen, want drie maanden later heeft ze haar rijbewijs nog steeds niet. Dat is de schuld van de economische crisis die het land teistert. Het land is bankroet en dus is er ook geen geld om in het buitenland het materiaal te bestellen dat nodig is om de rijbewijspasjes te maken.

Mijn dochter woont al haar hele, relatief korte, leven in Suriname en is wel gekkere dingen in dit land gewend. Ze wacht geduldig af omdat ze ook weet dat zelfs „iets lekkers” hier niets aan kan veranderen.