De vraag om dit dagboek over het alledaagse leven tijdens de coronacrisis te starten kwam tweeëneenhalve week geleden onverwacht. Ik zei ja, omdat ik dacht dat het goed was om te doen. Als bemoediging voor al die andere gezinnen die net als wij opeens voor onverwachte situaties kwamen te staan. Het moest een stukje herkenning opleveren. En wat relativering brengen. Want ideale plaatjes kennen we van sociale media al genoeg. Af en toe probeerde ik wat dieper af te steken en te laten zien dat er juist in onzekere tijden zekerheid te vinden is.

Dat werd gewaardeerd, geloof ik. Nee, eigenlijk weet ik dat wel zeker door de vele lieve reacties. Bijvoorbeeld van vaders en moeders die in hetzelfde schuitje zitten. En die het fijn vinden te weten dat ze er in deze tijden niet alleen voor staan. Af en toe een lach kan helpen de situatie te verdragen, zeiden ze. Voor anderen was dit dagboek niet hun ding. Dat kan natuurlijk ook. Voor hen is er goed nieuws, want vanaf maandag stop ik met schrijven, tenminste… hier. Dit is dan ook mijn laatste aflevering.

Ik heb ervan genoten dit dagboek te maken en iets van mijn leven te delen. Maar juist in deze tijden is het belangrijk om steeds te blijven kijken waar je prioriteiten liggen. Die kunnen per dag veranderen. En hoewel ik er wat pijn bij voel, weet ik dat ik nu nodig ben op een andere plek binnen het RD. Omdat het daar ook moet blijven draaien. Het is dus een afscheid. Maar niet helemaal, want zaterdag over een week ben ik –bij leven en welzijn– weer paraat als columnist op mijn vaste plek in RDMagazine. Tot ziens.