Ik tik op de kamerdeur van een van onze kinderen. „Voor jou!”, roep ik met de telefoon in m’n handen. Het is de juf die regelmatig belt om te informeren hoe het gaat. Ik doe de deur weer dicht, maar blijf nieuwsgierig naar wat ze te bespreken hebben. Ik hoor een paar keer „Mmhm…” en „Ja, zal ik doen.” Dan wordt de verbinding verbroken. Of het een goed gesprek was? „Ja hoor…” Ik neem de telefoon weer mee.

Even later belt de logopedist om te overleggen. Zoon 2 ligt nog te slapen. Zal ik hem wakker maken of kan ze het misschien met mij af? Ze wil digitaal contact met hem opnemen, maar is dat handig, vraagt ze zich af. Eerst het schoolwerk maar op orde zien te krijgen, lijkt me. Ik zie hem bovendien niet thuis voor het beeldscherm s-klanken uitstoten. Om de oefeningen toch door te laten gaan, stuurt ze enkele voorbeelden in een filmpje. Of ik die wil doorsturen… „Natuurlijk!”

Daar belt de studiecoach van zoon 3. „Wat is zijn Skypeadres?” Ik leg uit dat dát programma nou net nog niet op zijn laptop staat. Maar vanavond gaan we het regelen.

’s Middags belt ook de orthodontist nog. Hij wil een nieuwe datum prikken om een beugel eruit te halen. Half april of toch liever twee maanden later? „Doe dat laatste maar”, zeg ik. In de hoop dat zijn tanden nu niet opeens te veel naar binnen gaan staan.

Het is geweldig dat al deze mensen zich ook in deze hectische tijden om onze kinderen blijven bekommeren. Maar al dat ouderwetse gerinkel in plaats van de gewone meldingen en ringtones van onze mobieltjes is wel even wennen.