Het gebouw met hoge ramen staat wat verstopt achter hoge begroeiing. Wie het terrein oploopt, ziet niet meteen dat het bewoond is. Het onkruid rond de school is hier en daar een meter hoog. Een klein hoekje ziet er wel netjes uit. Quaak (22): „Dat is onze groentetuin. De ui en de pompoen doen het goed.”

Quaak, student notarieel recht aan de Universiteit Utrecht, woont bijna vier jaar in het oude schoolgebouw, op een steenworp afstand van het station van Woerden. „Dat is een lange periode voor antikraakwonen. Maar ik heb het getroffen. De gemeente weet niet goed wat ze aan moet met dit monumentale pand. Ook komend collegejaar wil ik hier graag blijven wonen.”

Op de tweede en derde etage van het pand wonen vijf studenten. In klaslokalen. Op de begane grond zijn bedrijfjes gevestigd: een zangschool, een babykledingwebshop en een paar ateliers.

De woonkamer en -keuken van de studenten is een voormalig scheikundelokaal. De werkbanken met gootsteen en gasaansluiting staan er nog steeds. Aan het eind van de gang is een praktijklokaal. Het lijkt nog prima te gebruiken, hoewel in 2013 de laatste leerlingen vertrokken. ”Meld brand bij de conciërge. Blijf bij rook laag bij de grond, ga niet in de lift”, waarschuwt een bordje aan de deur.

„Toen we hier net woonden, kwamen we vaak herinneringen tegen aan de tijd dat er nog leerlingen rondliepen”, aldus medebewoner Elsemarie Wagenaar (22), die net is afgestudeerd in Neerlandistiek aan de Universiteit Leiden. Zo was er een lokaal waar in de muur allerlei briefjes van leerlingen zaten verstopt.

Het pand van het oude Minkemacollege –vernoemd naar de voorzitter van het bestuur dat de school oprichtte– dateert uit 1925. Het leerlingenaantal nam snel toe: in de loop van de decennia is er vaak verbouwd en uitgebreid. Altijd in de lengte. Uiteindelijk was het pand 224 meter lang: de langste school van Nederland.

De Minkemaschool was ooit een hbs. Quaak: „Een soort hbo, toch?” Een groot deel van het pand is gesloopt. Alleen het monumentale, voorste deel staat er nog. Een aantal jaar stond het te koop. De plannen van potentiële kopers voor herbestemming van het gebouw keurde de gemeente af.

Cactus

Vooralsnog doet het gebouw dienst als officieel DC-huis: een onderkomen voor leden van de reformatorische studentenvereniging Depositum Custodi. Vier van de vijf bewoners zijn of waren lid. Wagenaar is het nog steeds. „Elk DC-huis voldoet aan een aantal vereisten: er moeten minimaal twee leden wonen, er moet een cactus zijn, een kalender en het spel De Grote Dalmuti.” Op de muur van de woonkamer staat het DC-lied geschilderd: ”Depositum Custodi, Devitans profanus” – ”Bewaar het pand, vermijd het ongoddelijke”.

Wonen in de monumentale school heeft veel voordelen. Wagenaar: „We betalen 250 euro per maand. Dat is niet veel, vergeleken met een kamer van acht vierkante meter in Leiden. En we hebben veel ruimte hier.” Nadelen kent het oude pand ook. Zo zijn de vloeren niet al te best geïsoleerd. „Tijdens de lessen op de zangschool, precies onder mijn kamer, kan ik de teksten letterlijk horen”, aldus Wagenaar. Ook zitten er nogal wat kieren en gaten in het pand. „Sommige ramen sluiten niet goed meer. Als het hard regent, stroomt het water aan de binnenkant langs het raam. Ook tocht het. De wind waait hier soms door het huis.” Mopperen doen de twee niet. Integendeel. „Het is niet luxe hier, maar ik ben trots hier te wonen”, aldus Quaak. „Moet je die granieten vloeren zien. En het trappenhuis. Prachtig toch?”

De leukste plek van de school? „Het platte dak”, vinden beiden. Een metalen brandtrap voert ernaartoe. Het dak biedt een mooi uitzicht over een deel van Woerden en het naburige nieuwe Minkemacollege. „Hier kunnen we ’s zomers heerlijk zitten en rustig studeren zonder afgeleid te worden.”

serie Bijzonder behuisd

Deel 2 in een serie over mensen met een opvallend huis: Marieke Quaak woont in een oude school.