Column (Wim van Egdom): Bejaarden
Ooit, lang geleden, was er een tijd dat senioren bejaarden werden genoemd. Zo rond je zestigste verjaardag kreeg je die eretitel. De mannen waren net met de VUT, fietsten veel en zaten met elkaar op bankjes in het dorpscentrum te praten. De vrouwen dronken eindeloos koffie met leeftijdsgenoten en gingen eens per week naar de kapper om het haar te laten ”wassen en watergolven”.
De interieurs waren bij al deze bejaarden zo ongeveer hetzelfde. Met als speciaal kenmerk: veel foto’s van huwende kinderen op het dressoir. En later kwam voor die huwelijksfoto’s een rij portretten van lachende kleinkinderen te staan. Verder was het op maandag nog steeds wasdag, kreeg de woonkamer iedere week een grote beurt en moest manlief drie keer per week stofzuigen omdat moeder niet meer zo best ter been was.
Tegenwoordig neemt niemand nog de aanduiding bejaarden in de mond en is de hele leeftijdsgroep hernoemd. Senioren, heten ze nu. Kenmerk: koopkrachtig, actief en net met veel zin begonnen aan een volgende levensfase. Het huis is afbetaald en een huishoudelijke hulp doet het schoonmaakwerk. Drie keer per jaar is er een vliegreisje. Een keer naar een bekend adres, ergens in Spanje. De andere keren gaan de senioren op ontdekking, meestal heel ver weg. Want Spanje is leuk, maar Thailand is veel interessanter.
Natuurlijk overdrijf ik, maar het is zeker zo dat bejaarden niet meer bestaan. Zelfs mijn hoogbejaarde ouders worden tegenwoordig door iedereen aangesproken als senioren. Zeker, wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Maar wie de senioren heeft, die heeft het heden, al was het alleen al omdat ze vaak een paar centen te besteden hebben, zoals dat in de vorige eeuw werd genoemd.
Senioren zijn waardevol. Niet omdat ze geld, maar omdat ze levenservaring hebben. Voor mij is er geen mooier plaatje denkbaar dan dat van een opa die van z’n kleinzoon leert hoe hij met een mobieltje moet omgaan. En die ondertussen zijn levenswijsheid deelt met z’n kleinzoon. Die het kind naast hem in de bank niet bang maakt voor de toekomst, maar eerlijk vertelt dat ook het leven seizoenen kent. En dat hij mag genieten van de mooie dagen in lente en zomer, maar dat hij ook houvast nodig heeft als de zon achter de wolken verdwijnt en herfst en winter hun intrede doen. Als hij zelf ouder is geworden en misschien kleinkinderen heeft gekregen. Die dan hem zullen leren hoe hij met de nieuwste technische snufjes moet omgaan. Maar die ook van hem moeten horen hoe zij met het leven kunnen omgaan.
