De route naar de buurtschap Drie in de buurt van Ermelo voert over de snelweg. Even wat gas en de 400 cc grote motor doet de Metropolis naar voren schieten. Het is een automaat, dus schakelen is niet nodig. Al snel wijst de snelheidsmeter 120 aan. Maar ai, dát valt tegen. De wind rukt aan mijn jas. Het scherm op het stuur neemt weliswaar de meeste kracht weg, maar comfortabel is het allerminst. En de scooter voelt me net iets te lichtvoetig aan bij deze snelheid.

Terug dus naar een iets rustiger gang. Wacht, laat ik op deze toeristische route alle snelwegen maar vermijden. Bij afslag Kootwijk/Harderwijk duik ik de A1 af en vervolg de weg naar Drie. Ha, nu is de Peugeot meer in zijn element. De eerste rotonde –in de auto ergerniswekkende obstakels– levert een grijns van oor tot oor op. Wauw, dit is léúk!

Dat heeft alles te maken met het kantelmechanisme in de ophanging van de twee voorwielen. Dat is zo slim gemonteerd dat het lijkt alsof je op een motor zit. Omvallen is er echter niet bij, want de Metropolis kantelt tot een bepaalde hellingshoek. Toch kun je behoorlijk plat. Voor een verstokte autorijder als ik een ware belevenis. Een motorrijbewijs heb ik niet. Is ook niet nodig, want met een B-rijbewijs mag je de Metropolis bestijgen en wegrijden. Een helm is wel verplicht.

Bosweg

Snorrend gaat het over de bosweg. Al snel doemt het bordje Drie op. Ho, wacht even, nu ben ik het gehucht alweer gepasseerd. Even keren. Hm, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De draaicirkel van de ‘Peus’ is behoorlijk, dus moet ik even aanhalen. Een R, de achteruitrijstand bij een automaat, is echter niet te vinden. Met de nodige moeite rolt de motorscooter iets achteruit. Nu twee benen op de grond houden, anders kukelt hij alsnog om.

Een handig systeem voor deze situatie is het blokkeringsmechanisme dat je onder de 20 kilometer per uur kunt activeren. De scooter blijft dan stijf rechtop staan en kan niet meer kantelen. Na een beetje gas deblokkeert hij weer en ben je weer los.

Bankje

Bij Boshuis Drie is alles in diepe rust. Niet vreemd, het is pas half 10 ’s morgens. Een wielrenner geniet van de stilte en rust even uit bij een van de weinige bankjes die Drie rijk is. De driewieler die onder de bomen staat geparkeerd, trekt zijn aandacht. Apart ding, zie je hem denken.

De route van Drie naar Driehuizen voert over de Houtribdijk van Lelystad naar Enkhuizen, dwars door het Markermeer. Honderden merels zitten op de vangrail en vliegen soms spontaan op. Met enige vrees zie ik het aan, bang om zo’n dier –met 100 kilometer per uur– tegen m’n helm te krijgen.

Het gaat goed, zodat ik kan genieten van het uitzicht op een eenzame visser op zijn kotter. De zon klimt hoger en hoger. Tijd om de geïntegreerde zonnebril in de helm te gebruiken. Erg handig.

Beemsterkaas

Vanaf Enkhuizen wisselen weilanden en water elkaar af. Dit is de bakermat van de Beemsterkaas. Koeien lopen in de wei, andere stukken land zijn gemaaid. En dan valt me iets op wat ik me nog niet had gerealiseerd. Ik ruik de omgeving! De zomerse hooilucht prikkelt mijn neus terwijl de scooter door het landschap snort. Een tintelend gevoel van vrijheid bekruipt me.

Daar is Driehuizen. Als ik de motor afzet, valt de stilte op. Enkele minuten later –ik heb net mijn helm afgezet– galmen twaalf slagen over het polderdorpje, met zijn pittoreske huizen met groene gevels en klinkerstraatjes. Café De Vriendschap is helaas dicht, maar onder de toren van de hervormde kerk staat een bankje: een prima plek om de boterhammen op te eten. Een ruiter te paard kleppert door de straat, een vrouw roept haar zoontje bij de buren vandaan voor het eten. Dan is het weer stil.

Waterrijk

Tijd om verder te gaan, want Driebruggen wacht. Het water van de Amstel begeleidt de Metropolis richting het Groene Hart. Wil je weten hoe waterrijk Nederland is? Schakel ”snelwegen” uit op de navigatie en je ontdekt het.

Driebruggen kun je toch wel een dorp noemen, in tegenstelling tot de andere twee gehuchten. Refojongeren komen net uit school en snorren met hun fiets over de brug die over de Dubbele Wiericke ligt. Ze wijzen naar de Metropolis. „Kijk, een driewieler”, roept er één. „Cool!”

Waarom dit dorp Driebruggen heet? Gerrit de Hoog weet het niet. Hij zit op een bankje voor zijn huis op de Prinses Beatrixkade, genietend van de zomerzon. Het water kabbelt zachtjes voor zijn huis langs. „Je hebt hier maar één grote brug”, zegt hij dan. Hij kucht eens en pulkt een ingebeelde haar van zijn lip. „Maar wacht eens. Een stuk verderop bij Nieuwerbrug heb je er ook één. En een stuk daarheen” (een forse armzwaai) „ligt Hogebrug. Dan heb je er dus toch drie.”

Tevreden gaat hij weer zitten en bekijkt op zijn gemak de Peugeot, als telde hij de wielen. Ja Gerrit, je ziet het goed man. Deze heeft er ook drie.

Hoge bomen

Er doen nogal wat wilde verhalen en sagen de ronde over de geschiedenis van de buurtschap Drie nabij Ermelo. Dat komt vast en zeker door het oerbos dat het gehucht omringt.

Zuiderzeevaarders konden zich vroeger oriënteren door middel van de hoge bomen die bij Drie stonden. De buurtschap bestaat uit enkele huizen en een herberg. Het Veluwse plaatsje is geheel omsloten door bebossing en heeft nauwelijks akkers om zich heen.

Drie is waarschijnlijk ontstaan in de achtste eeuw, toen de Franken en de Saksen hevig om de Veluwe vochten. Vermoedelijk is het gehucht genoemd naar de Germaanse bosgod Thri. De herberg is sinds eeuwen de voornaamste bron van inkomsten en een welkomen rustplaats voor reizigers. Deze taveerne heet nu Boshuis Drie.

Dorp bij overtoom

Driehuizen telt veel meer woningen dan de naam doet vermoeden. Een bord naast de kerk –die in 1912 werd gebouwd nadat het oorspronkelijk 17e-eeuwse kerkje afbrandde door blikseminslag– vermeldt dat er ooit een reus is geweest die aan de rand van het grote meer de Schermer drie huisjes bouwde. Of het waar is?

Waarschijnlijker is de tekst die er boven staat, bij de historie van het kerkje: „Driehuizen ontstond op de plek waar de bewoners van Graft een overtoom bouwden om hun schepen over te zetten naar het Schermeer, toen zij door de bedijking van de Muurmaden hun vrije doorvaart waren kwijt geraakt.”

Eén ding is zeker: Driehuizen telt meer dan drie huizen. Volgens Wikipedia zijn het er 28.

Bruggen genoeg

De naam Driebruggen komt wel degelijk van drie bruggen, al zijn er nu nog maar twee: de grote brug over de Dubbele Wiericke en een brug over het water nabij het dorpshuis Custwijc. Tussen deze twee bruggen zou vroeger nog een derde exemplaar hebben gelegen nabij het kruispunt van de Kerkweg met de Sierkersstraat.

Overigens zijn er nu tal van bruggetjes te vinden, omdat het hele dorp doorsneden wordt door water. Voor veel monumentale panden hoef je niet naar Drieburggen te gaan. Voor een mooie fiets- of wandelroute wél. Fietsers kunnen de 26 kilometer lange Ruigeweideroute nemen, wandelaars hebben de keuze uit de Prinsendijkroute (15 kilometer) en de Wierickeroute (22 kilometer). De laatste voert langs de Dubbele en de Enkele Wiericke.