„Als politievrijwilliger moet je niet bang zijn”
„Je moet niet bang zijn. Wel voorzichtig.” Wim Kok (58) behoort met bijna 37 dienstjaren tot de oudere rotten onder de politievrijwilligers. „In de regio Harderwijk ben ik de langst zittende vrijwilliger.” Omdat hij kampt met hartproblemen neemt hij binnenkort afscheid.
In 1981 meldde Kok zich als reservist bij de politie in Middelharnis. „Ik was administratief medewerker bij het kantongerecht in Sommelsdijk. De enige plek op Flakkee binnen justitie met een kopieerapparaat. De politie kwam er met de verbalen. Het was nat kopiëren, zodat de agenten moesten wachten. Dan was er tijd voor een praatje. Ze vroegen of ik geen zin had om politievrijwilliger te worden.”
Hij volgde de opleiding tot wachtmeester. Toen hij enkele jaren later een functie aanvaardde bij het kantongerecht in Harderwijk zette hij zijn werk als reservist voort. Eerst in Ermelo-Putten, later in Harderwijk. „Ik help graag mensen en houd ervan om in te spelen op onverwachte gebeurtenissen.”
In 2005 was hij even beroeps. „Dat kon doordat ik bij het openbaar ministerie ben gaan werken en daardoor kennis had van wet- en regelgeving. Ik was toen voor één jaar inspecteur in Flevoland.”
Hij heeft moeite met de benaming vrijwilligers. „Zodra je bent aangenomen, moet je aan allerlei verplichtingen voldoen en val je gewoon onder de politie.” Kok heeft „van alles meegemaakt. Heftige zaken, maar ook plezierige gebeurtenissen.” Vanaf de opleiding droeg hij ook altijd een vuurwapen. „Ik zou niet zonder wapen op stap willen gaan. Je weet nooit in welke situatie je terechtkomt.”
Hij heeft het nooit hoeven te gebruiken. „Een keer ben ik wel erg geschrokken. Dat was nog in Middelharnis, toen we midden in de nacht in het buitengebied een lege auto aantroffen. Toen we de bosjes ingingen, doken er ineens drie potige en getinte kerels op die ons in het donker aangrijnsden. Ze verklaarden te willen vissen. In de kofferbak lagen hengels. We hebben ze laten gaan, maar vertrouwden het niet en keerden later om. Toen vonden we een rubberboot met een compleet sleepnet. Met andere collega’s hebben we de stropers later aan kunnen houden. Achteraf kon ik er wel om lachen.”
Plezier hadden hij en zijn collega ook toen ze in Harderwijk lange tijd achter een oudere man reden die niet reageerde op de signalen om te stoppen. „De man was zeker de tachtig jaar gepasseerd en viel op door zijn rijgedrag. Toen hij uiteindelijk bij een benzinepomp halt hield, vroeg ik hem waarom hij een beetje slingerend reed. Hij gaf aan bijzonder zenuwachtig te zijn in verband met een date. En inderdaad stond wat verderop een dame van ongeveer dezelfde leeftijd hem op te wachten.”
Dit is deel 1 van een serie over politievrijwilligers.
