Veiligheid is in Israël topprioriteit. Dat geldt al helemaal aan de grens met de Gazastrook. De eenheid van luitenant Ron houdt in de ”control room” het gebied dag en nacht in de gaten. „Wij zijn de oren en ogen van het land.”

Camera’s zijn taboe. Zelfs mobiele telefoons mogen niet mee naar binnen. De iPhones en Samsungs liggen gebroederlijk naast elkaar in houten vakjes. De control room op de legerbasis Kissufim –op een steenworp afstand van Gaza– is ”top secret”. Alleen al daarom is het bijzonder dat we er een kijkje mogen nemen.

Achter een tiental schermen zitten militairen ingespannen te turen naar beelden uit het grensgebied met Gaza. Met behulp van camera’s, infraroodsensoren en andere apparatuur kunnen ze elke beweging in de door Hamas bestuurde regio volgen. Dat is hard nodig, want pogingen tot infiltratie in Israël zijn aan de orde van de dag.

Het zijn alleen vrouwelijke soldaten die deze taak is toebedeeld. In shifts van vier uur houden ze onafgebroken hun scherm in de gaten. Even wegkijken is er absoluut niet bij. „Het is bewezen dat vrouwen zich beter op dit soort zaken kunnen concentreren”, legt de commandant van deze speciale eenheid, luitenant Ron, uit.

Met een M4-aanvalsgeweer over de schouder legt ze buiten de control room uit hoe haar eenheid werkt. „Voor mij is dit een van de belangrijkste taken in het leger. We zien hier elke beweging. We willen altijd de eerste zijn als er iets gebeurt.”

In de control room gaat het alarm af. „Nummer 155”, klinkt het. Camera 155 heeft kennelijk een verdachte beweging aan de grens gesignaleerd. De verantwoordelijke militair zoomt in. Een pick-up is gestopt bij de afscheiding tussen Gaza en Israël. Het blijkt loos alarm. De bestuurder moet even een plasje doen.

Maar als er echt sprake van een dreiging is, stuurt het team van luitenant Ron er direct een gevechtseenheid op af. „Ook de bewegingen van onze troepen kunnen we uiteraard volgen. Dat is het lastigste deel als je de soldaten richting de afscheiding ziet gaan. Je hoopt dat hun niets overkomt.”

Kapitein Amir Kidrony is bevelhebber van zo’n gevechtseenheid. Op een schietterrein bij de grens met Gaza vertelt hij over zijn motivatie om in het leger te dienen. Her en der liggen scherpe patronen op de grond – in Nederland ondenkbaar. „Sommige mensen willen niet dat wij als Joden hier zijn. Daarom moeten we onszelf beschermen. Normaal gesproken kies je hier niet voor. Maar dit is Israël.”

Tijdens de laatste Gaza-oorlog was Kidrony een week in de Gazastrook, om te vechten tegen strijders van Hamas. „Dat was een van de heftigste ervaringen van mijn leven. Ik heb een goede vriend verloren tijdens die operatie. Gelukkig is er niemand van mijn eenheid gesneuveld.”

Of Kidrony mensen heeft gedood? Dat mag hij van het leger niet zeggen. „Je leert ermee om te gaan. En vergeet niet dat we in Gaza tegen een terroristische organisatie vechten.”

Buiten de legerbasis stijgen twee Apachegevechtshelikopters op. Zomaar, vanuit het open veld. Hun rotorbladen doen wolken stof opwaaien. Het gras wuift driftig mee.