Dat zegt J. M. Vermeulen, auteur van ”Herder in de noodkerk”, de eerste biografie over ds. Boone (1860-1935), die zaterdag in Sint Philipsland wordt gepresenteerd. Ds. Boone staat sinds 1907 bijna algemeen te boek als degene die niet met de Vereniging mee wilde gaan vanwege zijn opvattingen over een psalmberijming en het ambtsgewaad.

Volgens Vermeulen is dat echter een vertekend beeld van de werkelijkheid. „Het ging hem in de eerste plaats om het kerkbegrip van de ledeboerianen. De psalmberijming en het ambtsgewaad waren daar slechts een afgeleide van.”

Ds. Boone stelde dat God in Nederland maar één kerk had gesticht en dat Hij „vanwege menselijke goddeloosheid” geen tweede zou stichten. „Boone wilde geen kerk naast de kerk, want de kerk moest ín de kerk hersteld worden. Een nieuw juridisch instituut was ook Ledeboers bedoeling nooit geweest. In die lijn bleef hij staan en daarom wilde hij niet mee.”

Ds. Boone hield vast aan het begrip ”noodkerk”. „Kerken die buiten de vaderlandse kerk waren terechtgekomen, waren uit de nood geboren, waren noodkerken –kerken die voorbijgaan– en moesten noodkerken blijven, totdat de vaderlandse kerk de goede belijdenis weer had aangenomen.”

Lees ook in Digibron

Ds. L. Boone en de Oud Gereformeerde Gemeenten (Oude Paden, 01-09-2006)

Notulen verduidelijken motieven ds. Boone om niet kerkelijk te verenigen : Oud gereformeerd predikant wilde in spoor ds. Ledeboer blijven (Reformatorisch Dagblad, 15-08-1984)

Ds. Laurens Boone en de vereniging van 1907 (Kerkhistorische Kroniek, 01-12-1966)