Wat zouden die anderen nu van zo’n arm vinden, denk ik vaak. De Hongaarse premier Orban vond het niet zo’n probleem toen hij eens als „dictator” werd verwelkomd. Die bedankte de Luxemburger breed lachend met „groothertog.”

Ik weet niet of dat voor iedereen vanzelfsprekend is. Juncker staat bekend als kettingroker en er zijn mensen die zeggen dat hij ook van een glaasje houdt. Dat krijg je allemaal mee als hij dichtbij komt.

Natuurlijk, onder leiders wordt veel omhelsd en op de schouders geslagen. Wat in de gewone maatschappij als handtastelijk zou worden gezien, is onder de groten der aarde heel normaal. Leiders zijn gericht op contact. Heel letterlijk.

Het mooie vind ik dat Juncker geen onderscheid maakt. De Britse premier May heeft gezegd dat de echtscheiding met Europa doorgaat, zoals de kiezers op 23 juni hebben gezegd. Maar voor de Commissievoorzitter maakt dat niets uit. Theresa, we blijven goede vrienden, hoor, zegt hij met zo’n gebaar. Ze gaat wel enigszins gebukt onder zijn sturende arm, maar ze laat zich zonder verzet meevoeren.

Ook de grootste EU-vijand uit Engeland, Nigel Farage, krijgt regelmatig een knuffel van Juncker. En samen hebben ze dan de grootste schik. Daarvan is fotografisch bewijs.

„Hard op de inhoud, zacht op de persoon”, is wat managers wordt geleerd. Juncker is daar een sprekend voorbeeld van. Want hoe vriendelijk hij ook doet tegen premier May, de onderhandelingen met Groot-Brittannië over een brexit zullen hard en zakelijk zijn. Een echtscheiding moet immers niet te makkelijk worden.

Wat mij betreft is dit het beeld van brexit. We zitten nog altijd in de stilte voor de storm. Het vertrek is aangekondigd, maar nog niet voltrokken. En zolang de vechtscheiding nog niet op gang is, doen we gewoon of we daar rechts samen door één deur gaan. Kom op, Theresa, je kunt het.

Het jaar 2016 was het jaar van de brexit, het Oekraïnereferendum en de couppoging in Turkije. In het thema Terugblik 2016 blikken RD-verslaggevers terug op de grote onderwerpen van het afgelopen jaar.