In de woonkamer van Johan en Anke de Boer (beiden 38) in het Overijsselse Hengelo ligt een berg lego. Het is het favoriete speelgoed van hun zonen Koen (9) en Reinder (11) en de Duitse Lars (op verzoek van de gastouders niet zijn echte naam). De jongen uit Berlijn laat een molen en uitkijktoren zien die hij heeft gebouwd. „En deze auto heb ik van mijn gastgezin gekregen”, zegt hij glunderend, met een legovoertuig in de hand.

Een nieuwsbrief van Europa Kinder­hulp bracht het echtpaar De Boer enkele jaren geleden op het idee om in de zomer een kind uit een kansarm gezin op te vangen. Anke, die in deeltijd als pedicure aan huis werkt: „Ons hart is groot genoeg om enkele weken te zorgen voor een kind dat het nodig heeft. Ik vind het heerlijk om te doen.”

„We dachten in eerste instantie aan een arm land, zoals Oekraïne of Roemenië”, zegt Johan, ambtenaar bij de gemeente Hengelo. „Maar omdat die kinderen kwamen in een periode dat onze jongens nog naar school moesten, hebben we gekozen voor Berlijn.”

Een kennismakingsgesprek met twee vrijwilligers van Europa Kinderhulp verliep prettig. Johan: „Ze informeerden naar onze motivatie en probeerden te peilen wat voor kind goed bij ons zou passen. Ook maakten ze duidelijk dat het om kinderen met een ‘rugzak’ gaat. Er kan sprake zijn van ernstige geldzorgen thuis of verslaving bij de ouders, maar je hoort niet wat er precies speelt bij het kind dat je krijgt.”

Perfecte match

De match met Lars noemen de gastouders „perfect.” Anke: „Hij zit qua leeftijd precies tussen onze jongens in en heeft een prettig karakter. Het is een heerlijk ventje.”

Het eerste jaar woonde Lars bij zijn moeder, inmiddels zit hij in een kindertehuis. Johan: „Dit jaar nam hij wel een kaart van zijn moeder mee. Ze schrijft dat ze blij is dat Lars hier weer mag komen en dat hij zich bij ons erg thuis voelt.”

Dat laatste merken de gast­ouders zelf ook. „Het eerste jaar was het alsof hij hier op vakantie kwam. Een jaar later was het meer vertrouwd. Lars kwam niet meer binnen als gast en rende meteen naar boven, naar zijn kamer. Dit jaar merken we nog meer dat hij onderdeel is van het gezin”, zegt Johan.

De communicatie in eenvoudig Duits levert weinig problemen op. Johan: „Het is soms hilarisch als je onze kinderen hoort praten. Ze verbasteren Nederlandse woorden tot iets wat Duits moet klinken. En Lars begrijpt het.” Dat de jongens ook weleens kibbelen, hoort erbij. Johan, lachend: „Als Lars iets onrechtvaardig vindt, laat hij goed van zich horen.”

Na het eten leest de logé hardop uit een Duitse Bijbel. Johan: „We hebben hem het eerste jaar een Bijbel gegeven die hij steeds weer meeneemt. Elke dag lezen we een paar verzen uit het Markus­evangelie. En hij bidt hardop het Onze Vader in het Duits.” Anke: „De eerste dagen was het weer even wennen voor hem, maar al snel kende hij het uit z’n hoofd.”

De kerkdiensten in de hersteld hervormde gemeente in Rijssen –„We nemen hem één keer per zondag mee”– zijn voor de Duitse jongen, die waarschijnlijk geen christelijke achtergrond heeft, moeilijk te volgen. Maar met een uitgeschreven liturgie in het Duits helpt Anke hem toch iets te begrijpen van de dienst.

Vrachtwagens

De jongens vermaken zich in en rond het huis volop met lego en verstoppertje spelen. Ook uitstapjes naar het bos en het zwembad vallen in de smaak, evenals het zwaaien naar verkeer op de snelweg A1, vanaf een fietsbrug in de buurt. Anke: „Dat vindt hij prachtig, vooral als vrachtwagen­chauffeurs met de lichten knipperen en toeteren.”

Het afscheid blijft een lastig moment, zeggen de gastouders een dag voor het vertrek van Lars, afgelopen donderdag. Johan: „De vorige keren vloeiden er heel wat tranen.” Het gezin gaat ervan uit dat het afscheid niet definitief is. „Lars zei pas: Ik wil hier blijven komen tot ik 18 ben. We hopen hem zeker weer terug te zien.”

----

zomerserie Gastgezin

Dit is het zesde deel in een serie over gastgezinnen. Zaterdag deel 7.