De Slowaakse werkt al een kleine tien jaar voor Corstjens. Eerst op de vestiging in Praag, toen het land Tsjecho-Slowakije nog bestond. Enkele jaren na de deling van het land opende haar werkgever een vestiging in de hoofdstad van Slowakije. Hodossyova (36) verhuisde mee.

In een grand café in het centrum van Bratislava vertelt ze over een wereld waarin het schuiven met papieren haast belangrijker lijkt dan het sjouwen met spullen. „Grensoverschrijdend verhuizen is een lastig vak”, steekt Hodossyova van wal. „Lastig, omdat we niet met goederen op de weg zijn om te verkopen, maar om ze van het ene land naar het andere over te brengen.”

Kom daar maar eens mee aan bij de grens van een pasgevormde staat met douaniers in een gloednieuw uniform. Dat was het geval bij de grens tussen Tsjechië en Slowakije. „In het westen van mijn land kwamen nooit vreemdelingen. Ging daar plotseling een internationaal verhuisbedrijf aan de slag. Corstjens was in mijn land de eerste. In het begin wist niemand goed hoe je daarmee moest omgaan.”

„De offerte is nog maar het begin”, zegt Hodossyova over het vele regelwerk. „Bij internationale verhuizingen draait heel veel om documenten.” Uitgerekend op dit onderdeel voldoet Slowakije nog niet aan de eisen van Brussel. Met de toetreding tot de Europese Unie in zicht, heerst er veel onduidelijkheid over belangrijke onderdelen van de douanewetgeving. „Dat is lastig, maar het is nu eenmaal zo”, zegt ze berustend.

De klanten van Corstjens zullen zich eerder druk maken over de behandeling van hun have. Over het oosten van Europa hoor je de vreemdste verhalen, zo speelt de kleurige folder van het verhuisbedrijf in op hun mogelijke angst. Een kwetsbare kop en schotel met een fijngevormd lepeltje op de foto maakt de begeleidende tekst haast overbodig: „Ik ben gehecht aan mijn meubels en andere bezittingen en ik ben bezorgd dat mijn spullen beschadigd raken, of zelfs worden gestolen.”

Kort door de bocht geformuleerd: schakel geen inheemse dozenschuiver in. Je weet niet wat je op de hals haalt. ”Wij lossen problemen op voor ze problemen worden”, is de leus waarmee Corstjens de verhuizers in spe warm maakt voor een contract. Aan wie Nederland verlaat, staan kennelijk weinig opties ter beschikking. Is het echt zo erg gesteld met de Slowaakse concurrentie?

„Zeker in de beginjaren hadden wij weinig concurrentie te duchten”, antwoordt Hodossyova. Weliswaar is Corstjens duurder, maar daartegenover staan tientallen jaren internationale ervaring én specifieke expertise. „Dat hebben de locals niet, wat wij natuurlijk aan de ondernemingen vertellen.” Specifieke kennis die Corstjens de meestal zakelijke klandizie kan leveren, is onder andere gelegen in op maat gesneden verpakkingsmateriaal. „Eén telefoontje naar Nederland en het is er.”

Wel werkt de onderneming regelmatig met lokale partners samen. Bij sommige verhuizingen leveren deze een vrachtwagen en chauffeur. „Zo profiteren zij van onze activiteiten.” Maar de mannen die de boel komen versjouwen, beklemtoont Hodossyova, zijn altijd eigen mensen. „Bij het verhuizen zelf moeten we onze kwaliteit waarmaken, dus daarvoor lenen wij geen mensen in.”

Al voor de jaren negentig richtte het verhuisbedrijf zich op de regio, destijds onder de naam Corstjens Eastern Europe Movers. In het ons-kent-onscircuit is Corstjens een begrip. Hodossyova: „We staan niet alleen in de plaatselijke Gouden Gids vermeld. We werken veel samen met ambassades. Als we eenmaal iemand hebben verhuisd, alles is netjes op de plaats van bestemming aangekomen, dan vertellen onze contacten dat door.”

Toch merkt ze goed dat het drukker wordt op de markt. Ook bij internationaal opererende verhuizers die de kat eerst uit de boom hebben gekeken, staat Slowakije inmiddels op de kaart. Aan de andere kant richten Slowaakse bedrijven voorzichtig de blik op grensoverschrijdende verhuizingen. „Je ziet dat er nu een inhaalslag gaande is, maar wij liggen nog steeds voor. Pionieren met de armen over elkaar is onmogelijk. Grijpgrage handen staan klaar om alles over te nemen. Als we één minuut slapen, kunnen we voor altijd slapen.”

Van scheve ogen bij haar landgenoten over de invasie van buitenlandse bedrijven is geen sprake, zegt Hodossyova. „De komst van bedrijven uit West-Europa betekent kansen voor ons. Corstjens is geen vreemde Hollandse eend in de bijt.” Haar ogen schitteren: „Mensen, díé doen het! Ik ben zelf opgegroeid in een socialistische maatschappij, had geen idee wat ondernemen was. Maar wij, jongeren, leren snel. We doen ervaring op en maken vooruitgang. Samenwerken met buitenlandse bedrijven is het beste voor ons land.”

Dit is het tweede deel in een serie portretten van Nederlandse bedrijven die actief zijn in de nieuwe lidstaten van de Europese Unie.