Zolang de ziekte in tropische landen algemeen voorkomt, is import van het virus uit het buitenland ook na 1954 niet uit te sluiten. Daarom is tot 1975 de Nederlandse jeugd bij wijze van routine tegen pokken gevaccineerd.

Nederland werd in de jaren 1870-1872 getroffen door een zware pokkenepidemie. In 1871 stierven ongeveer 16.000 mensen aan de pokken, 20 procent van het totaalaantal overledenen in dat jaar. In het begin van de twintigste eeuw kwamen slechts enkele pokkengevallen voor, zoals vier in 1923 (op een schip), drie in 1924 (idem) en één pokkenpatiënt (ook op een schip) in 1925. Ook deed zich in 1929 een alastrimepidemie -een lichtere vorm van het pokkenvirus- in Rotterdam en Den Haag voor.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog was er een pokkenepidemie in Indonesië -toen nog onderdeel van Nederland-, gevolgd door twee lokale epidemieën in Nederland begin jaren vijftig. In de jaren daarna overheerste de dreiging van import uit het buitenland.

De laatste epidemie van pokken in Nederland, veroorzaakt door het virus Variola major, deed zich voor in Tilburg in 1951. Tijdens die epidemie hebben zeker 51 patiënten aan pokken geleden. Vier van hen waren ongevaccineerd, twee personen zijn overleden. Een van hen was vermoedelijk niet ingeënt.

De allerlaatste pokkengevallen in Nederland dateren van december 1953 tot maart 1954. In Den Haag deed zich een alastrimepidemie van kleine omvang voor. Het totaalaantal patiënten bij wie variola werd geconstateerd, bedraagt veertig. Van hen overleed één patiënt, maar niet als gevolg van deze ziekte. De meeste patiënten waren nooit gevaccineerd.