Er is een strijd ontstaan om de gunst en stem van de hervormd-gereformeerde kerkganger, met als ’belanghebbenden’ aan de ene kant de synode, ondersteund door de Gereformeerde Bond, en aan de andere kant het Comité tot behoud van de Nederlandse Hervormde Kerk.

Diabolos

Men bedoelt dit niet zo, maar ondertussen gaat de scheiding dwars door gemeenten, families, vrienden en gezinnen. Er is er één die lacht. Zijn naam is immers diabolos, dat betekent: die alles dooreenwerpt.

Hoe dit te doorbreken? Dit kunnen wij mensen, hoe goed en zuiver bedoeld ook, niet. Wel maken wij, door de strijd om ons gelijk, de afstand tot elkaar steeds groter. Onze God echter kan en wil en zal dit wél, mits wij, belijdende onze schuld in dezen, onze hoop op Hem stellen en onze hulp alleen van Hem verwachten.

Dit werd me deze week zo duidelijk toen ik lopend onderweg was naar een avond voor bezwaarden, belegd door onze kerkenraad. Terwijl ik vol was van gedachten en zorgen, ontviel mij de schreeuw: „O God! Hoe moet het toch?” Onze predikant las die avond uit Zacharia 4: „Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden.” Het wordt me steeds duidelijker: Er gaat niets buiten Gods leiding om. Hij regeert en Hij kan ook met de kromme Samen op Weg-stok een rechte slag toebrengen… En wat te doen als Hij werkt?

Zonder de mening of zelfs de bedoeling te hebben volledig te zijn, geef ik zomaar een enkele gedachte ter overweging.

Is de God der Reformatie niet Dezelfde als Die van vandaag? Zo Hij nu werkt om bijeen te brengen wat bijeen hoort en te scheiden dat wat door mensen krampachtig in een synodaal keurslijf bij elkaar gehouden wordt: wie zou het keren?

Afgescheiden

Steeds meer en duidelijker worden uit de afgescheiden kerken stemmen gehoord die de liefde tot de vaderlandse kerk vertolken en die zeggen de ontwikkelingen in de Nederlandse Hervormde Kerk nauwlettend te volgen, daar de Koning der Kerk wel eens bezig zou kunnen zijn ook hen terug te roepen en te brengen in die gemeenschap die zij of hun vaderen in het verleden om des gewetens wil hebben verlaten.

Ook dit: Ons wordt nogal eens verweten dat we in de toekomstige PKN dingen afwijzen die in de Nederlandse Hervormde Kerk in het verleden reeds aanvaard en ons opgelegd waren. Akkoord, maar de opheffing van de kerk waarin de Heere ons riep en de (gedwongen) gang naar een nieuwe plurale kerk van menselijk makelij is de druppel die de emmer doet overlopen. Met andere woorden: Is het synodale besluit om gemeenten en kerkenraden die menen op bijbelse gronden hun kerkvoogdijen niet te kunnen aanpassen te verbieden een beroep uit te brengen op een dienstknecht Gods, afkomstig van de Koning der Kerk? Of is het een uiting en bewijs van het synodale juk waaronder we hebben te bukken? Is dit het juk van Christus, Die zegt dat het Zijne zacht en licht is?

Er zouden veel meer vragen te stellen zijn, doch ik laat het hierbij. Nee, als degenen die niet en nooit meekunnen met de PKN prediken wij geen revolutie, maar roepen we op tot terugkeer naar en onderwerping aan Gods Woord. Dan pas en niet eerder zal de Kerk weer toekomst hebben, ook in ons vaderland, als Kerk der Hervorming. Wat rest ons dan: „Laat Hem besturen, waken; ’t Is wijsheid wat Hij doet.”

De auteur is hervormd emeritus predikant.