LONDEN. De Britse koninklijke familie heeft heel wat te verwerken. Afgelopen weken lag prins Andrew onder vuur. Hij zou in 2001 seksueel contact hebben gehad met een minderjarige Amerikaanse. Deze week is zijn broer Charles aan de beurt.
De biografie over kroonprins Charles die sinds donderdag in de winkel ligt, doet stof opwaaien. In ”Charles, The Heart of a King” schildert auteur Catherine Mayer een nogal negatief beeld van de prins.
Mayer is niet de minste. Zij publiceert voor het gezaghebbende blad Time. De laatste jaren volgde zij de prins intensief. Hield hij ergens een speech, dan was de Amerikaanse auteur erbij. Ze sprak met de prins en met mensen in zijn directe omgeving.
Het kantoor van de prins benadrukt vooral dat de biografie niet door de prins is geautoriseerd en dat Mayer slechts één kort gesprek met de prins had, en spreekt verschillende feiten tegen. De auteur heeft de mate waarin zij toegang had tot de prins nogal overdreven, stelt een bron binnen het kamp Charles.
Hoe het zij, de boeken van Mayer vliegen over de toonbank. Britten willen weten wat voor een man hun koning zal zijn. In vergelijking met wat ze weten over koningin Elizabeth weten ze relatief veel over de standpunten van de prins, omdat Charles op een aantal punten uitgesproken meningen heeft en deze ook uit. Zo is hij erg voor alles wat biologisch is en wijst hij de ultramoderne architectuur af.
Zijn mening over verschillende thema’s gaat hij als koning ook niet onder stoelen of banken steken, stelt Mayer in haar boek. Charles zal daardoor een ander staatshoofd zijn dan zijn moeder. Hij zal zich inhoudelijk met het beleid van de regering willen bemoeien, stelt de auteur.
Charles’ uitgesproken meningen zitten de koninklijke familie niet lekker, schrijft Mayer. „Een aantal critici –met zijn vader boven aan de lijst, aldus een belangrijke bron– beschuldigt hem van egoïsme.” De prins zou meer voor zijn eigen idealen vechten dan voor het algemeen belang. Dezelfde critici zetten volgens Mayer ook vraagtekens bij Charles’ leiderschapskwaliteiten. Ze noemen hem een twijfelaar.
Gelovig
Tegelijk ziet Mayer ook positieve kanten aan Charles. Zo kunnen zijn grote interesse voor religie, de interreligieuze dialoog en het Midden-Oosten Charles tot een koning maken die veel kan betekenen voor bevolkingsgroepen die nu meer en meer tegenover elkaar komen te staan.
Charles is gelovig. Religie is heel belangrijk voor hem, stelt Mayer. De troonopvolger –hij is kort na zijn geboorte besneden door een rabbijn, later volgde de doop– staat wel op het standpunt dat alle godsdiensten verschillende uitingen zijn van het geloof in dezelfde waarheid, van dezelfde god.
De prins is als lid van de Church of England een aanhanger van de stroming die veel waarde hecht aan de liturgie. Charles is niet voor niets ook groot liefhebber van het eeuwenoude Prayerbook, zoals dat in de Engelse kerk veelal als leidraad voor de diensten wordt gebruikt.
Hofhouding
De staf van prins Charles komt er ook niet goed van af in de biografie. Het kantoor van de prins –Clarence House– wordt door een van de geïnterviewden ”Wolf Hall” genoemd, vanwege de vele interne conflicten. Door de grote rivaliteit mislukte een poging om alle goede doelen waarvoor de prins zich inzet onder één dak te krijgen. Charles zou in al deze conflicten niet helder hebben opgetreden, stelt Mayer.
Een keerpunt in het leven Charles en van de monarchie als geheel was de kwestie-Diana, stelt Mayer. De defensieve opstelling van de hofhouding rond de echtscheiding en de dood van Charles’ eerste vrouw heeft nog steeds invloed. Het beeld dat destijd van Charles werd geschapen, blijft hem achtervolgen, analyseert Mayer. Diana was een persoon vol emotie, gevoel, en open en modern; Charles is de man van traditie en het onderdrukken van emoties, „terwijl Charles een zeer gevoelig iemand is.” Mayer stelt dat de prins meer op Diana leek en lijkt dan de Britten beseffen.
Het boek bevestigt het beeld dat de relatie al op springen stond voordat Charles en Diana in 1981 in het huwelijk traden. Mayer stelt dat Charles nog overwogen heeft het huwelijk een enkele dag voor de plechtigheid af te blazen, maar dat kon toen niet meer. Tot zijn verdriet.
En verder...
Opmerkelijke brief
Wachten, wachten
l Uit de biografie blijkt dat de prins erg opziet tegen de dood van zijn ouders, soms erg moedeloos is, en nog steeds verdriet heeft over het verlies van zijn grootmoeder, koningin-moeder Elizabeth, in 2002.
l De prins blijkt zuinig om te gaan met water en etensresten; wat overblijft van een diner wordt hergebruikt.
l Charles zou als koning het liefst het uitgebreide systeem van ridderorden op de schop nemen.
l De prins blijkt een bedachtzaam man te zijn die graag eerste drie, vier gezichtspunten hoort voordat hij een besluit neemt.
Prins Charles neemt het boek van Mayer zo serieus dat hij zijn particulier secretaris William Nye woensdag een brief naar de BBC liet sturen.
Daarin schrijft Nye –namens Charles– dat de prins zich niet herkent in het beeld dat de Britse zender en andere media over Charles’ visie op het koningschap schetsen.
Nye spreekt van speculaties op basis van foute informatie. De secretaris onderstreept dat de prins zich de afgelopen decennia zeer goed heeft kunnen voorbereiden op zijn rol en dat hij in de lijn van zijn moeder en grootvader wil regeren, in tegenstelling tot alle berichten in de media.
De nu 66-jarige prins Charles wordt in 1948 geboren als zoon van prinses Elizabeth en prins Philip. Zijn moeder wordt in 1952 koningin. Sindsdien –inmiddels 62 jaar lang– is hij de eerste in lijn tot de troon. Charles zal naar verwachting koning worden als hij flink op leeftijd is. Sinds 1958 heeft hij de titel ”Prins van Wales”.
In 1981 huwt hij de dertien jaar jongere Diana Spencer. Zij krijgen twee zoons: William (1982) en Harry (1984). Al snel lopen de spanningen op. In 1992 wordt de scheiding aangekondigd; in 1997 verongelukt Diana. In 2005 trouwt Charles met zijn minnares, Camilla.
