Wie in de statige pastorie van de familie Schreur komt, voelt zich meteen thuis. Dat komt niet door het grote orgel of de gezinsfoto’s in de woonkamer, maar door de vrouw des huizes. Zij vertelt en zij luistert, zij is hier moeder van tien kinderen en domineesvrouw tegelijk. Een predikantsvrouw als mens onder de mensen. „Ik zal nooit een doorsneedomineesvrouw zijn. Dat komt doordat de Heere mij in Hoorn gevormd heeft. Maar die vorming mag hier nu verdergaan.”

Evangeliepost

Eenentwintig jaar woonde het echtpaar Schreur in Hoorn om namens stichting Predik het Woord in Noord-Holland het Evangelie door te geven. „Wij dachten dat de evangelisatiepost het levenswerk was van mijn man. Maar we moesten naar Harskamp toe. Een dorp waarin 90 procent van de inwoners al wist over God.

„Wat moeten we daar nog doen?” dachten wij bij onszelf. Maar God nam die vraag van ons af. We mogen hier verdergaan met wat we geleerd hebben in Hoorn.”

En de lessen waren talrijk, tijdens de zendingsperiode. „Wij hadden Hoorn altijd gezien als donker Noord-Holland”, vertelt Jolanda Schreur. „Wij zouden daar weleens de waarheid brengen. Maar daarop moesten mijn man en ik terugkomen. We kregen vrienden uit de baptistengemeente en uit de evangelische kerk. Juist van hen leerden we veel over het praktische christendom. We vonden elkaar in de kern van het Evangelie en leerden over kerkmuren heen te kijken. De Heere heeft overal Zijn kinderen.”

Daarna nadenkend: „Sommige tradities moesten we relativeren. De rok en de hoed werden bijzaken. Tegelijkertijd leerden we de waarde van het reformatorische gedachtegoed duidelijk kennen. We misten een christelijke basisschool en de steun van ”eigen mensen”.”

Glazen huis

Toch was de verhuizing naar Harskamp, in februari dit jaar, allerminst gemakkelijk. „Onze wereld stond op zijn kop. We hadden altijd in de anonimiteit geleefd, tussen randkerkelijke en seculiere mensen. Ineens kwamen we in een glazen huis op de Veluwe. Ook kenden onze kinderen de reformatorische wereld niet van binnenuit. Alles veranderde voor hen. In Hoorn bezochten twintig gasten de kerkdienst en we dronken koffie met hen na de preek. In Harskamp moesten we 250 mensen leren kennen en vooral stil zijn in de kerk. We hadden echt veel tijd nodig om te wennen.”

Dat lag niet aan de gemeente van Harskamp. „Het welkom was heel hartelijk hier. Maar ik was stuurloos. Wat voegden wij toe aan deze kerkelijke plaats? En hoe moest ik mij gedragen als domineesvrouw? Daar had ik totaal geen ervaring mee. Ik wrong mij in allerlei bochten om aan het beeld van de mensen te voldoen. Maar na veel gebed mocht ik dat loslaten. Ik ben zoals ik ben en hoef geen speciale houding aan te nemen. Dat bedoel ik niet provocerend. Juist als predikantsvrouw mag ik dienend bezig zijn.”

Blijft de zending altijd nog trekken? „Onverminderd”, glimlacht Schreur. „Ik vind het heerlijk als ik hier iemand spreek die niet naar de kerk gaat. Pas zag ik een verslaafde jongen bij de bushalte. Hij was duidelijk dronken. Die moest ik even aanspreken: „Joh, jij bent toch niet op deze wereld om verslaafd te zijn?” Zo’n jongen is ook op weg naar de eeuwigheid, dan kun je toch niet zwijgen.”

En na een stilte: „We zijn hier gekomen en dat was Gods weg. Daarom is het goed. Ik hoop echt dat we tot een zegen mogen zijn in Harskamp. Voor onze gemeente, voor de andere kerken en voor de seculiere inwoners van ons dorp.”

serie
De wending

Dit is het zevende deel in een serie over mensen die in 2014 een grote verandering meemaakten.