toen

Peter: „Op 30 december vorig jaar waren we 
aan het carbidschieten op een stuk land, op zo’n 3 kilometer van ons huis. We begonnen 
’s ochtends met z’n vieren. ’s Middags gingen we met z’n drieën verder. Mijn twee neven en ik. Bij carbid­schieten doe je carbid in een melkbus. Je doet er water bij; het deksel gaat erop. Dan laat je de bus een minuut of tien staan. Binnenin wordt de druk dan goed hoog. Door een gaatje ontsteek je met bijvoorbeeld een rotje het mengsel in de bus. Als je het goed doet, geeft dat een enorme knal en vliegt het deksel een eind weg.

Wij schoten eerst met een bal boven op de bus. Die bal kan wel 30 meter omhoogvliegen. Op een ge­geven moment gingen we verder met deksels, omdat de bal na enkele keren schieten kapot is. We hadden geen vergunning voor carbidschieten. Om een uur of halfvijf moet het ongeluk zijn gebeurd. Waarschijnlijk sloeg het deksel tegen mijn hoofd. Ik kan me er niets van herinneren.”

Moeder Marria van Manen: „Om halfzes kwam de politie bij ons aan de deur. Later dan de bedoeling was; de politieauto was door de haast en gladheid in een sloot terechtgekomen. Toen de politie aanbelde, moest ik meteen denken aan het ongeval met onze oudste zoon Albert, nu 20. Hij botste op 17 augustus 2012 tegen een boom en raakte ernstig gewond.

Toen de politie vertelde over het carbidongeval sloeg ik dicht. Ik dacht: Moet mijn kind nu sterven? Het was heftig, ik begreep dat er ook een traumaheli was geland. Door een wonder is Peter gespaard gebleven. Net als Albert. We hebben duidelijk ervaren dat de Heere onze jongens nog heeft bewaard.”

Vader Nico van Manen: „Die avond bezochten we Peter in het ziekenhuis in Utrecht. Hij lag aan allerlei apparaten en slangen.”

Moeder: „We kwamen om ongeveer elf uur 
’s avonds in het ziekenhuis. Toen we in augustus 2012 Albert bezochten, was dat ook rond die tijd. De linker­oogkas van Peter was gebroken. Zijn voorhoofd boven zijn rechteroog was verbrijzeld.”

nu

Peter: „Ik was dagenlang buiten bewustzijn. In het ziekenhuis lag ik ’s nachts een keer te zeuren. Toen kwam er een zuster. Die vroeg of ik een boek wilde lezen of een filmpje wilde kijken. Ik zei: „Doe maar een filmpje.” Maar er was niets aan.”

Moeder: „Je hebt tegen een van de verpleeg­kundigen eens gezegd: „Heb je niets anders te doen dan slapen?” Je vergat die weken alles meteen weer. We hadden je telkens gezegd dat je moest blijven liggen, maar toch ging je je bed uit. Je bent in het ziekenhuis een keer gevallen en toen moest je wond opnieuw worden gehecht.”

Peter: „Ik hoorde pas na een week of drie dat ik betrokken was geweest bij een ongeval met carbidschieten. Ik kan me nog steeds niet herinneren wat er die dag is gebeurd.”

Moeder: „Wat zich op dat stuk land waar de jongens bezig waren precies heeft voorgedaan, is niet helemaal duidelijk. Het lijkt erop dat de twee neven bij de melkbus zijn weggelopen en met hun rug naar Peter waren gekeerd.

Hier in Barneveld en omgeving zijn in de dagen voor de jaarwisseling veel jongeren met carbid­schieten en met vuurwerk bezig.

Ik wist niet dat de jongens illegaal bezig waren met het carbidschieten. Dan had ik er nog harder op gehamerd om niet met die bussen in de weer te gaan. We hebben wel tegen Peter gezegd: „Gebruik nou ballen in plaats van deksels.”

Het opvallende is dat Peter in zijn jonge jaren hele­maal niet zo met vuurwerk bezig was. Hij is nogal rustig, anders dan zijn jongere en oudere broers.”

straks

Peter: „Ik zal denk ik niet zo snel meer bij carbidschieten gaan kijken, omdat ik nu weet dat het mis kan gaan. Toch ben ik niet tegen vuurwerk. Het maakt natuurlijk wel verschil of je een rotje aansteekt en dat een eind weggooit, of dat je een lawinepijl afsteekt.

Dat gemeenten voor de komende jaarwisseling vuurwerkvrije gebieden instellen, kan ik wel begrijpen. Oude mensen hebben immers vaak last van vuurwerk. Professionele vuurwerkshows organiseren en het afsteken van vuurwerk door burgers verbieden? Ik ben niet voor zo’n plan. Je moet zelf vuurwerk af kunnen blijven steken. Het moet een beetje spannend blijven. Wegrennen voor de politie en zo. Wij hebben weleens vuurwerk in een verkeersbord gestopt. Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld de burgemeester kwaad wordt als jongeren tijdens de jaarwisseling dingen vernielen.”

Vader: „Vandalisme kan niet. Ik ben principieel tegen vuurwerk. Het is niet tot Gods eer. Het geld kun je beter besteden aan de armen. Maar ik snap best dat de jeugd vuurwerk leuk vindt. Toen ik jong was, stak ik ook vuurpijlen af. Het is jammer dat jongeren uit reformatorische kring rond de jaarwisseling nogal eens vuurwerkoverlast veroorzaken én dat er in onze gezindte heel wat drankketen zijn. Ik ben er niet rouwig om dat de overheid die problemen probeert in te dammen. Deel maar forse boetes uit.”

Moeder: „Vuurwerk kan nog zo veilig lijken, maar is heel gevaarlijk. Ik ben er bang voor. Vuurwerk afsteken is zonde van het geld en zonde in Bijbelse zin. Ik ga in de oudejaarsnacht de straat liever niet op. Ik hoop dat onze kinderen voorzichtig zijn. Het carbidongeval heeft veel beslag gelegd in ons gezin; we waren allemaal ontdaan. Een van onze kinderen zei dat hij geen vuurwerk meer zou kopen, maar is daar weer op teruggekomen. Het is niet zo makkelijk vuurwerk uit je gezin te weren. Inmiddels is Peter al meer dan een halfjaar volledig aan het werk in de bouw en merkt hij niet of nauwelijks meer iets van het ongeval.”