Het is niet voor niets dat we zwijgen op momenten waarop we met elkaar verschrikkelijke gebeurtenissen herdenken.

We doen het ieder jaar nationaal op 4 mei, om acht uur precies.

We doen het in andere verbanden bij het overlijden van een familielid, een vriend, een bekende.

Zwijgen is soms het sterkste spreken dat er is. Met elkaar stil zijn, schept een band die met geen tienduizend woorden is te vergelijken.

Juist in momenten als deze, waarin we als land stilstaan bij de totaal onverwachte dood van zo veel mensen, is er echter ook een dringende vraag naar woorden. Naar woorden van troost waar er eigenlijk alleen maar wanhopige vragen zijn.

In de Bijbel staan zowel die vragen als de woorden van troost.

De Bijbel moffelt de vragen niet weg. Oók niet de vragen of God er wel is, of Hij het wel ziet, of dat Hij misschien slaapt en Zijn wereld aan zijn lot heeft overgelaten.

De antwoorden, de woorden van troost zijn er ook. Nooit opdringerig, nooit vlak. Zeker niet makkelijk, goedkoop en algemeen maar altijd persoonlijk.

Ze zijn als de wanden van een donkere kamer waar alles duisternis en wanhoop ademt. Maar er is begrenzing. Toch.

Verdriet, pijn, dood. Eerste dingen, noemt de Bijbel het.

Maar de eerste dingen gaan voorbij.

Er komt een tijd dat God alle tranen –iedere traan, staat er– uit de ogen zal wegwissen. Een tijd waarin er geen ziekte meer is, geen dood, geen rouw, geen gehuil. Nooit meer een dag van nationale rouw. Nooit meer een vlag halfstok, nooit meer een trompetsignaal dat oproept tot een collectief moment van stilte.

In het diepe verdriet van vandaag zien we nog niet eens een glimp van die nieuwe en nooit meer eindigende dag aan de horizon van de tijd. Maar we weten, hopen en gelóven dat die dag eens dagen zal. Dat is ook vast en zeker! Waarom? Omdat Jezus Christus Zelf het diepste leed gedragen heeft en voor mensen troost gevonden heeft. Door Hem , maar ook alleen door geloof in Hem! Daarom roept ook deze gebeurtenis om terugkeer tot Hem.

Van harte wensen we als Erdee Media Groep alle nabestaanden van de slachtoffers van de vliegramp dat geloof en die hoop toe in het onvoorstelbare verdriet dat hen nu overspoelt.