Prins Friso, die maandag overleed aan de complicaties van het skiongeluk dat hij kreeg in 17 februari 2012 in Oostenrijk, bleef de grote onbekende. Hij was uiterst intelligent, maar ook zeer afstandelijk.

Wie een puzzel wil leggen van zijn portret met wat hij zélf gezegd heeft, wordt geconfronteerd met tal van ontbrekende stukjes. Maar ook met stukjes die gezocht moeten worden. Korte zinnen in de schaarse interviews, een veelzeggende blik, een intiem gebaar.

De theoloog Huub Oosterhuis, een goede vriend van prins Claus, zei in een interview met NRC Handelsblad ooit dat prins Claus bewondering had voor zijn zoon Friso, omdat die leefde zoals hij zelf had willen leven. Het is een opmerkelijke uitspraak, die niet alleen veel zegt over prins Claus, maar ook over prins Friso. Ook Friso botste soms tegen de grenzen van zijn vrijheid. Maar anders dan bij prins Claus stond de deur van zijn gouden kooi open en kon hij, binnen bepaalde grenzen, zelf beslissen wat hij wel en niet deed.

Prins Friso was geen man van veel woorden. De zinnen waarin hij informatie gaf over zichzelf, waren schaars. Maar ook verhelderend. Zo rekende hij in een interview aan de vooravond van zijn huwelijk af met de idee dat hij gruwde van publieke optredens. Met een rustige glimlach op zijn gezicht zei hij op een vraag van de journaliste dat hij er zelfs naar uitzag. Wat in het interview een verbaasde stilte opleverde.

Het grote publiek keek prins Friso in het hart tijdens de begrafenis van zijn vader. De prins pakte tijdens de kerkdienst de hand van zijn door verdriet overmande moeder en drukte die stevig. De zoon op wie de overleden vader lijken wilde, steunde zijn moeder publiekelijk en zonder enige gêne.

Wat het betekent een echtgenoot, vader of kind te verliezen, weten alleen zij die het meegemaakt hebben. Een kind te verliezen dat zó sterk leek op zijn overleden vader, maakt het verdriet voor een moeder nog intenser. Prinses Beatrix verliest niet alleen haar zoon, maar indirect ook opnieuw haar man.