Ds. D. Quant uit Eindhoven ging zaterdag op zoek naar oorzaken voor de toenemende moeite van kerkenraden om de ambten te vervullen. „Voor een ambt in de kerk staat men niet meer in de rij. Wat is er aan de hand rond de vervulling van vacatures binnen de kerkenraad?” vroeg hij zich af tijdens de christelijke gereformeerde ouderlingen- en diakenenconferentie in Amersfoort. „Meer en meer komen er ontheffingsaanvragen. Om die te voorkomen, gaan kerkenraden er vaak toe over om voorzichtig, zo objectief mogelijk, van tevoren te polsen. Maar de indruk bestaat dat dit hier en daar toch leidt tot vrijblijvendheid bij degene die gepolst wordt, wat het probleem niet verkleint, maar eerder vergroot.”

De predikant stelde dat wanneer de roep van Godswege niet meer herkend wordt, of erger nog, ontkend wordt, „het de hoogste tijd is de noodklok te luiden.” Maar naar hij wil aannemen is er in de meeste gemeenten „eerder sprake van een praktisch probleem.” Hij wees erop dat de tijd complexer is geworden, een baan meer energie vergt dan voorheen en vrije tijd een „kostbaar artikel” is geworden.

Een drempel kan ook de hoge vergaderdruk zijn. „Te vaak hoort men verhalen van kinderen van ambtsdragers, inclusief predikanten, die een te groot offer moesten brengen voor het ambt van hun vader. Een kerkenraad die al zuchtend zijn werk doet, nodigt niet uit tot participatie.”

Ds. Quant stelde daarom voor de agenda’s van kerkenraden en classes eens kritisch tegen het licht te houden. „Waarom zouden onderwerpen als de regelmatige contacten met commissies, met werkgroepen, normale afhandeling van doop- en huwelijkbevestigingsaanvragen of een heleboel ingekomen stukken niet door een kleiner college kunnen worden gedaan? Het is een uitgemaakte zaak dat besturen, willen ze fundamenteel en adequaat werken, bij voorkeur niet groter zijn dan negen personen. De kerk is geen bedrijf, maar zij kan daar wel iets goeds van leren.”

De predikant wees verder op het verdelen van verantwoordelijkheden en taken over gemeenteleden. „Meerdere gemeenteleden kunnen ingeschakeld worden bij diaconaat en pastoraat.” Zo zou een wijkteam naast een ouderling en diaken diverse medewerkers kunnen bevatten.

Tijdens de discussie opperde een van de broeders naast de kerkenraad een commissie bestuurlijke zaken in te stellen. Ds. Quant kan zich een commissie die „bijvoorbeeld een bijna-halenstuk” schrijft voorstellen, maar waarschuwde ervoor geen colleges in het leven te roepen die los van de kerkenraad staan. „De kerkenraad houdt natuurlijk de leiding.”

Na dertig jaar voorzitterschap van het christelijke gereformeerde ambtsdragerscomité droeg ouderling D. Koole zaterdag de leiding over aan Peter van Duyvenbode en Gerrit van Oord (gecombineerd voorzitterschap).

’s Middags refereerde Koole over ernst en humor in 45 jaar ambtelijk bezig zijn. Hij werd gereformeerd gedoopt, en ging op 11-jarige leeftijd over naar de CGK, waar hij eerst diaken, later ouderling werd. Hij deed belijdenis des geloofs bij prof. G. Wisse. „Ik heb heel veel van hem geleerd. Bij al zijn voortreffelijkheden had hij een onaantrekkelijkheid, en dat was ongeduld als hij naar anderen moest luisteren (omgekeerd was geen probleem). Zo moest eens een eenvoudige visser als dienstdoend ouderling het gebed doen. En deze lieve man meende dat hij alle essentiële waarheden die in de verkondiging naar voren waren gebracht, nog eens op een rijtje moest zetten. Wisse stond te trappelen van ongeduld. Op enig moment riep hij: „Amen broeder, de Heer luistert niet meer.” Mijn vader heeft mij toen voorgehouden dat het gebed een heilige zaak is, dat Wisse beter op het amen van de broeder had kunnen wachten en nadien met hem had kunnen spreken.”