De vergoeding voor zittend taxivervoer moet worden afgeschaft, vindt het kabinet. Mevrouw Wiegman: „Ik moet elke zeven, acht weken naar het ziekenhuis. Met de bus lukt niet, en autorijden kan ik niet meer. Ik weet niet hoe dat moet gaan. Als mijn man niet kan, zou ik niemand weten die ik kan vragen om te rijden.”

Ook de kosten voor fysiotherapie zijn straks grotendeels voor de gebruiker, zegt de regering. Mevrouw Wiegman: „Terwijl ik soms ontzettend veel pijn heb in mijn gewrichten. Soms gaat het goed, maar er zijn ook tijden dat ik gewoon een fysiotherapeut nodig heb.”

Daarnaast wordt de medicijnknaak definitief ingevoerd, zo werd donderdagavond bekend. Mevrouw Wiegman: „Ik gebruik zeker een stuk of acht verschillende medicijnen. Ik zal maar niet zeggen hoe vaak de kinderen de afgelopen weken naar de apotheek zijn geweest. Als ik daar iedere keer 1,50 euro voor moet betalen, gaat dat wel oplopen.”

En ook tandartskosten worden uit het ziekenfonds geschrapt, aldus het nieuwe beleid. Mevrouw Wiegman: „Door de hoge doses medicijnen die ik soms gebruik, zoals prednison, krijg ik meer last van mijn tanden dan normaal. Dat komt nu ook voor eigen rekening.”

Ook nu, nog voordat de bezuinigingen daadwerkelijk zijn doorgevoerd, is het opletten wat ze uitgeeft. Het gezin Wiegman probeert op de kleintjes te letten. Met drie kinderen in de leeftijd van 10, 13 en 14 jaar is het leven niet echt goedkoop, aldus mevrouw Wiegman. „Gelukkig heeft mijn man een goede, volledige baan, maar we letten wel op wat we kopen. Bij de Lidl halen we altijd een hele vracht. En de kinderen krijgen veel kleren in de uitverkoop.”

Het leven als reumapatiënte is ook zonder extra bezuinigingen al duurder, merkt de Scherpenzeelse. „Als gezin koop je een auto waar de rolstoel ook in kan. Die kost gewoon meer. En het zonnescherm is versleten, maar de nieuwe moet wel elektrisch bedienbaar zijn, anders heb ik er niks aan.”

Als de nood te hoog stijgt, kan mevrouw Wiegman altijd aankloppen bij de diaconie van de plaatselijke gereformeerde gemeente, waarvan het gezin lid is. „Maar dat doe je ook niet zomaar. Je houdt toch liever een stukje zelfstandigheid. Bovendien is het zo ver nog niet, we moeten gewoon goed uitkijken waar we ons geld aan besteden. ”

Anka Wiegman weet niet meer wat een leven zonder pijn is. Als 15-jarig meisje kreeg ze last van gewrichtsreuma, wat daarna alleen nog maar is verergerd. „Alle gewrichten zijn aangetast, van mijn kaak tot mijn tenen. Knieën, voeten, schouders, polsen, vingers, steeds is er weer wat ontstoken. Ik heb er altijd last van, dag en nacht. Onlangs heb ik nog drie weken in het ziekenhuis gelegen.”

Toch is ze er de vrouw niet naar om dan maar niets te doen. „Vanwege het gezin denk ik wel eens: Geef nog maar een pilletje extra, dan ga ik nog even door. Ik wil niet altijd de moeder zijn die wegloopt. Nu heb ik het nog rustig, omdat ik nog onder de prednison zit van mijn ziekenhuisopname. Alleen een beetje last van mijn schouder, maar dat komt omdat ik zojuist de was heb opgehangen. Wassen en eten koken probeer ik zoveel mogelijk nog zelf te doen.”

Wat mevrouw Wiegman betreft, treffen de voorgenomen kabinetsbezuinigingen de verkeerde groepen. Actievoeren zit er echter niet in. „Ik kom niet eens de deur uit. In huis loop ik wel een stukje, maar de bushalte kan ik niet eens halen. En dan moet ik die bus nog zien in te komen en maar hopen dat er een plekje vrij is.”

Opmerkelijk vindt de Scherpenzeelse dat door alle maatregelen haar zelfstandigheid verder wordt ingeperkt. „Ik ben straks nog meer van anderen afhankelijk, en dat terwijl het kabinet wil dat mensen zelfstandiger worden. In feite raak ik juist een stukje gehandicapter.”

Dit is de vierde en laatste aflevering in een korte serie over de gevolgen van de bezuinigingen die het kabinet op Prinsjesdag heeft gepresenteerd. Zie ook pag. 21: ”Kerken zetten vraagtekens bij keuzes kabinet”.