DEN HAAG – Premier Rutte is straks afhankelijk van „Rambo van de Bellamybuurt”, die als politieagent keihard optrad tegen krakers. In de politiek ontpopte Brinkman zich als een einzelgänger die het na een lange strijd nu helemaal zelf voor het zeggen heeft. „Gedogen is geen PVV-woord.”
Een echte PVV’er leek Brinkman (Almelo, 1964). „Het tuig moet weer bang zijn voor de politie”, zei hij bij zijn aantreden als Kamerlid in 2007. „Geen thee, maar de wapenstok. Gedogen is geen PVV-woord.”
Binnen de kortste keren was hij even berucht in de Kamer als vroeger bij Amsterdamse krakers, die hem „Rambo van de Bellamybuurt” noemden.
Fel verzette Brinkman zich tegen de benoeming van twee imams bij de krijgsmacht. Met Aruba en de Antillen („een grotendeels corrupt boevennest”) moest Nederland de banden verbreken. In Noord-Holland, waar hij Statenlid is, wist hij te voorkomen dat socialemedia-expert René Boender de Arondéuslezing zou geven. Aan zijn fractiegenoten daar legde hij Twitter- en spreekverboden op.
In 2009 sloeg de dronken Brinkman een barman in perscentrum Nieuwpoort. Hij gaf daarop aan een drankprobleem te hebben. Later zei hij dat het een „excuustruc” was om te voorkomen dat hij uit de PVV zou worden gegooid.
In de fractie verzette hij zich –alleen– tegen het handhaven van zijn in opspraak geraakte collega Lucassen. Ook ging hij de strijd aan met partijleider Wilders. De PVV moest een democratische ledenpartij worden, met een jongerenbeweging. In die strijd stond hij ook alleen.
Met zijn democratiseringspleidooi trad hij trouwens pas naar buiten toen hij alweer op de kieslijst was gezet. „Eigenlijk hartstikke achterbaks en uitgekookt”, gaf hij begin 2011 in het SGP-jongerenblad In Contact toe, „maar er was geen andere manier.” Later zei hij sabotage een legitiem politiek instrument te vinden. Aan chantage van het kabinet zal hij zich echter niet wagen, zei hij dinsdag.
De niet-christelijke Brinkman staat dicht bij de SGP, liet hij in In Contact weten. Toch pleitte hij voor een verbod van de partij. „Man en vrouw zijn absoluut gelijk zijn in deze wereld.”
Rutte beschouwde Brinkman al bij de kabinetsformatie als risico, maar Wilders verzekerde hem toen dat hij in de fractie zou blijven. De PVV-leider heeft zijn meest recalcitrante collega echter niet binnenboord weten te houden. Brinkman was door de jaren heen duidelijk geworden dat zijn democratiseringseisen en politieke ideeën geen steun krijgen van Wilders en zijn collega’s. Zijn eigenzinnige koers, die hem eerst isoleerde in de PVV-fractie, leidde zo onvermijdelijk tot zijn vertrek.
