Leidraad voor de sprekers was Psalm 130. Dr. M. J. Kater, predikant van de christelijke gereformeerde kerk in Sint Jansklooster en universitair docent van de Theologische Universiteit Apeldoorn legde vooral de vinger bij het roepen uit de diepte door de dichter en het gadeslaan van de menselijke ongerechtigheid door God. „Is ongerechtigheid, juist als het gaat om verootmoediging, ook niet dat we niet meer opgaan? Dat we God van Zijn hoogte hebben beroofd en daarom ongehoorzaam zijn? Dat de kerkgang platvloers is en er maar wat bij hoort? Dat we Gods woord met zo’n vanzelfsprekendheid lezen dat de hoogte eruit weg is?

Laten we daarom bidden dat we hier in verootmoediging wegzinken”, aldus dr. Kater. „Wegzinken en opgevangen worden in de twee doorboorde handen van de Middelaar. Waakt en bidt.”

Drs. G. J. Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie, kenschetste Nederland als een land waar het vuur van het Evangelie in een waakvlammetje is veranderd. „Soms zijn we bang dat het zal uitdoven.”

Hoofdschuddend om ons heenkijken, is echter niet de weg van Psalm 130, vervolgde Segers. „De wissel gaat om bij ónze generatie. Wij zijn niet de lichtende lichten geweest die we hadden moeten zijn. De vlam zal hier uitdoven, tenzij de Geest komt en ons weer in vuur en vlam zet. Mijn ziel wacht op de Heere, bij Hem is veel verlossing”, aldus Segers.

„Hemel en eeuwigheid zijn vandaag in Nederland verdwenen uit de beleving van mensen”, stelde ds. W. Visscher, predikant van de gereformeerde gemeente te Amersfoort. „God zegt de mens niets meer, zonder Hem kan het ook.” Is het in de kerk anders? vroeg de predikant zich af.

We keren terug in de barre werkelijkheid van de gevallen wereld, zo citeerde hij dr. W. Aalders, met verwijzing naar recente aanvallen op de godsdienst- en onderwijsvrijheid. „Toch kan het winst opleveren. Dan moeten we die niet zoeken bij onszelf, of bij onze kunde en kennis. We moeten terugkeren naar de Schriften, ons hart richten op het Jeruzalem dat boven is. Deze tijd wordt ons tot winst als wij bereid zijn te erkennen dat veel van het verleden ons in de weg stond en ons belemmerde op onze reis.”

Genade is niet het eerste woord waar de wereld aan denkt als het over kerkmensen gaat, constateerde dr. H. van den Belt, universitair docent namens de Gereformeerde Bond in de PKN. „Slagen wij erin om zichtbaar te maken wat genade vermag? Als de wereld ons vraagt: Waarom doen jullie niet mee? zou ons antwoord moeten zijn: Omdat er Eén is Die voor ons Zijn leven heeft gegeven”, zei hij. „Dat helpt ook om te onderscheiden tussen de kern en de bijzaken. Wat als kern overblijft, zijn alleen die dingen waarvan je durft te zeggen: „Ik doe dit omdat ik van Christus ben.” Zouden we dat durven te zeggen van een Bijbelvertaling of een kerkverband?

Als christenen leren zeggen: Bij U is vergeving, dan zal de wereld het herkennen en zeggen: Bij hen is vergeving. Die strenge mensen met hun aparte levensstijl zijn ten diepste mensen van de genade. Hoe diep je ook gezonken bent, je kunt er altijd terecht.”