Als slachtoffer van seksueel misbruik ben ik blij met het Movisierapport over huiselijk geweld in orthodox-protestants Nederland en de aandacht die eraan besteed wordt in de krant. Het artikel ”Jarenlang zwijgen over incest” (RD 15-2) raakte me diep. Het lijkt veel op mijn verhaal. Ik werd jarenlang seksueel misbruikt binnen het gezin en de (reformatorische) familie.

Jarenlang heb ik als het ware twee levens geleid. Uiterlijk hield ik de schijn op deel uit te maken van een normaal gezin en een normale familie. Innerlijk zocht ik naar manieren hoe om te gaan met allerlei tegenstrijdige gevoelens. Het was een eenzame strijd.

Ik had het vermogen heel goed te kunnen camoufleren. Daardoor lukte het me om een redelijke manier van leven te vinden, beter gezegd: een overlevingsmechanisme te ontwikkelen. Ik had een masker op waar niemand doorheen prikte. Uiteindelijk was dat echter niet meer vol te houden.

Ik hoop dat het genoemde rapport veel pennen in beweging brengt; er is aandacht nodig voor dit ernstige probleem. Vooral hoop ik dat het harten en monden in beweging zet. Dat slachtoffers zullen gaan praten, zodat er aan herstel kan worden gewerkt.

Maar ook dat daders schuld zullen belijden en vergeving zullen vragen, waardoor slachtoffers de erkenning zullen krijgen waar ze recht op hebben en waar ze zo naar kunnen uitzien. Persoonlijk hoop ik er ook nog steeds op. Dat ervaar ik nu ook weer na het lezen van de artikelen in de krant. Misschien komt er nu nog wel een brief; misschien komt er nu nog wel een telefoontje.

Maar ook zonder die erkenning kan ik verder leven. Met de liefde van mijn man, met de liefde van mijn kinderen. Maar vooral omdat God Zijn liefde in mij wilde openbaren.

Het greep mij aan dat de misbruikte vrouw in het genoemde interview uitsprak dat er door incest niet alleen een verwijdering is ontstaan tussen de kerk en haarzelf, maar ook tussen God en haarzelf. Dat is niet verwonderlijk, maar wel ingrijpend en aangrijpend. Juist de kerk zou mensen die (seksueel) beschadigd zijn warmte en geborgenheid moeten bieden.

Vaak wordt er, zelfs met een beroep op de Bijbel, grote druk uitgeoefend op slachtoffers om alles met de mantel der liefde te bedekken. Er wordt toe opgeroepen om er maar over te zwijgen; we zijn immers allemaal zondaar, zo wordt dan gezegd.

Wat is het echter moeilijk en onrechtvaardig om gedwongen te worden om te vergeven en te vergeten. Seksueel misbruik kan en mag op geen enkele manier goed gepraat worden.

In mijn leven is veel kapotgemaakt. Lang leken dingen onherstelbaar beschadigd, ik was zwaar depressief. Maar voor God zijn er geen dingen onmogelijk. Ik heb mogen ervaren dat Zijn woord waar is: „Ik ben de Heere, uw Heelmeester.”

Mijn leven is geen successtory in de zin van dat het allemaal vanzelf weer goed werd. Mijn leven is een verhaal van strijd, van schade en schande, van vallen en proberen weer op te staan. Het is vooral ook een verhaal van vastgehouden worden. Een verhaal van Gods liefde, van Gods trouw, van Zijn genade.

God gaf mij een man die mij liet zien wat liefde en trouw is. Hij bracht verder andere mensen op mijn weg die veel voor me hebben betekend in het proces van verwerking van het verleden en heling van mijn ernstig beschadigde persoonlijkheid.

Ik heb eveneens veel geleerd van deskundige hulpverleners en vooral ook van mensen die mij voorhielden en voordeden dat het Woord van God bruikbaar en toepasbaar is in de worstelingen van het leven. Ze leerden mij er kracht uit te putten en zelfs hoop, vrede en vreugde in te vinden. Zij lieten mij op grond van de Bijbel de kant van God zien waar ik zo veel moeite mee had, namelijk dat God in Christus ook een liefdevolle Vader is. Een Vader Die trouw is en het beste met Zijn kinderen voorheeft. Ik ontdekte dat het leven goed kan zijn.

Onder Gods zegen werkten psychiatrie, psychologie en pastoraat aanvullend op elkaar. Het verleden beheerst m’n gedachten en m’n gedrag niet meer. Soms is er nog wel de pijn die in bepaalde situaties de kop kan opsteken; littekens zullen er waarschijnlijk blijven. Maar de helende kracht van Gods Woord deed en doet wonderen.

Ik schrijf dit niet om hiermee te zeggen: het valt allemaal wel mee en het komt allemaal wel goed. Integendeel. Wel wil ik aangeven dat de zware strijd om het verleden een plek te kunnen geven, de moeite waard is geweest.

Vooral wil ik wijzen op Hem, Die de gebrokenen van hart geneest en hen verbindt in hun smarten. Op Hem, de Man van smarten, de ”verwonde Genezer”. Gods Woord zegt: „en er zal genezing zijn onder Zijn vleugelen” (Mal. 4:2). Schuilen en genezen onder de mantel van Zijn liefde! Schuilen bij Degene die zegt: „Ziet, Ik maak alle dingen nieuw” (Openb. 22:5).

De naam van de auteur is gefingeerd.