Je vreemdeling voelen onder je collega’s. Christenen die het voorrecht hebben om te werken binnen christelijke, of nader bepaald reformatorische organisaties, hebben daarvan geen weet. Of er moet sprake zijn van verstoorde relaties. Dan kan er onderlinge vervreemding optreden.
Christenen die na de zondag weer hun werk in een volstrekt seculiere omgeving moeten oppakken, ervaren die overgang vaak als pittig. Ze kunnen niet meepraten over de laatste sportwedstrijd of het dagje uit naar strand of bos. Wanneer ze zeggen dat ze op de eerste dag van de week tweemaal anderhalf uur op een harde kerkbank hebben gezeten om naar de prediking te luisteren en te zingen tot Gods lof, worden ze met verbazing aangekeken.
En dat is nog maar één verschilpunt. Wie werkelijk ernst wil maken met zijn principes staat vaak buitenspel. Je moet als christen nogal eens nee verkopen. Nee tegen feestavonden waar dans en drank domineren; nee tegen bedrijfsuitjes naar plaatsen die symbool kunnen staan voor de ijdelheidskermis in Bunyans ”Christenreis”; nee tegen het tappen van schuine moppen.
Ook nee tegen de druk vanuit het bedrijf om op zondag beschikbaar te zijn voor het werk, al is het maar telefonisch. In toenemende mate dreigt de dag aan Gods dienst gewijd, opgeslokt te worden door zakelijke beslommeringen. Wie carrièrekansen niet wil verspelen, moet meedoen.
Vanzelfsprekend wordt tegen die zuigkracht van de wereld vanaf kansels, in catechisatielokalen en op christelijke scholen gewaarschuwd. En er is ook een bibliotheek samen te stellen van goede boeken bedoeld als toerusting voor het christen-zijn op de werkvloer.
Hoe nuttig ook dit alles is, vaak blijken het vooral theoretische verhandelingen te zijn, die maar heel beperkt sporen met de harde realiteit. Zeker voor jongeren die hun eerste schreden op de arbeidsmarkt zetten, is het vaak heel moeilijk om hun houding te bepalen. Als ze er al de moed toe hebben, komt hun nee er nogal eens stotterend uit.
In verschillende kerken wordt morgen aandacht besteed aan het onderwerp ”Christen-zijn op je werk”. Een groot aantal reformatorische kerken doet dat niet. Ze hebben daar vaak goede redenen voor. Toch doen zij er goed aan van tijd tot tijd nadrukkelijk aandacht te geven aan de problemen die gemeenteleden ervaren als zij werken in een volstrekt seculiere omgeving. Willen voorgangers dat op een aansprekende manier doen, dan zullen zij vooral ook in gesprek moeten gaan met mensen die dagelijks de moeiten in hun werksituatie concreet ervaren. Anders bestaat het gevaar dat de woorden die goedbedoeld vanaf de kansel worden gesproken, in de lucht blijven hangen.
En de groep bevoorrechten die werken in eigen kring? Voor hen gelden drie dingen: 1. Dankbaar zijn om te mogen werken in een veilige omgeving. 2. Geen tijd verspillen aan interne haarkloverijen over minieme verschilpunten. 3. Gebed of andere gemeenteleden die in de kilte van het secularisme moeten werken een goede geur van Christus mogen verspreiden.
