Dat zei dr. W. Fieret, lector identiteit aan het Van Lodenstein College, vrijdagavond in Apeldoorn op het jubileumcongres van de Erdee Media Groep, naar aanleiding van het 40-jarig bestaan van het Reformatorisch Dagblad.

„De reformatorische zuil heeft grote waarde. We moeten behoedzaam met dat erfgoed omgaan. Het gaat mij aan het hart als opinieleiders voortdurend praten over hoe die zuil kraakt en piept en als het ware wachten op het moment dat die in elkaar stort. Zo verliezen ze de betekenis van het reformatorisch onderwijs totaal uit het oog. Als je de reformatorische zuil afbreekt, zul je die, zeker gezien de huidige politieke constellatie, niet meer kunnen opbouwen.”

Fort

Prof. dr. H. Jochemsen, directeur van ontwikkelingsorganisatie Prisma, toonde zich kritisch over de reformatorische zuil. „Die is te veel een fort geworden, een middel om onze instanties te houden.” Jochemsen ziet meer in een „netwerksamenleving” en „kleinere verbanden” waar gelovigen elkaar ontmoeten. „Waarbij tradities met een kleine t ons niet mogen afleiden van de Bron. We moeten als het ware terug naar het gezelschapsleven, in positieve zin. Het moet echt gaan om wat God in het leven van mensen doet. Dat mag best in een andere taal dan vroeger. Het is mooi dat leerlingen op school in kleine groepen met elkaar bidden. Het samen de Bijbel bestuderen en bidden op studentenverenigingen is heel vormend.”

Toen een docent van een reformatorische middelbare school reageerde dat zo’n gebedsgroep van leerlingen op zijn school verboden is, zei Jochemsen: „Daar geef ik geen commentaar op.”

Doorleefd

Prof. dr. A. Baars, hoogleraar aan de Theologische Universiteit Apeldoorn, waarschuwde om te veel bezig te zijn met de vraag op welke manier (jeugdige) hoorders bereikt moeten worden. „Ik las pas driehonderd bladzijden in een Duitse dissertatie over dit thema. Ik werd er niet goed van. We moeten oppassen dat het vraagstuk van de communicatie de nadruk krijgt. Dat het alleen maar gaat om de hoorder, de hoorder, de hoorder. Is er ook nog een boodschap?”

Prof. Baars benadrukte dat contact met bijvoorbeeld jongeren „eenvoudig, helder, aansprekend, en vooral doorleefd” moet zijn. „Onder ons zijn zeker jongeren, misschien wel een grotere groep dan wij denken, bij wie veel authentieke vragen leven. Hoe leer ik God kennen? Wat is bekering? In een gesprek met die jongeren mag je best kritische dingen zeggen.”

Van groot belang is dat mensen „één zijn tegenover God en mens”, zei prof. Baars. „Een dubbelleven leiden is zonde voor God. Het komt voor dat mensen zondags in de kerkenraadsbank zitten en doordeweeks op plaatsen komen waarvoor je je moet schamen.”

De Traditie met een grote T is „het gezaghebbende Woord van God, vertolkt in de belijdenis”, zei hij. „Zonder echt leven houden we een lege huls over. Dan komt de nadruk te liggen op tradities met een kleine t, op vormen van farizeïsme.” Daarmee hoeven niet meteen tradities overboord, betoogde prof. Baars. „Er zijn tradities die mij lief zijn. Laten wij onze eredienst bijvoorbeeld niet modelleren naar Afrikaans model.”

Vanuit de zaal stelde iemand uit het onderwijs dat jongeren erop afknappen dat de „prachtige woorden” van volwassenen over geloofszaken strijden met hun daden. „Jongeren zeggen: Jullie branden elkaar af om bijvoorbeeld de Herziene Statenvertaling (HSV).”

Ds. Joh. Post, hersteld hervormd predikant in Putten, wees op het belang van „het persoonlijk getuigenis” van wat God voor je betekent. „Jongeren hebben niks met geneuzel over een legging of over de HSV. Ze zijn wel geraakt als je klip en klaar kan zeggen dat je mag weten gereinigd te zijn door het bloed van Jezus Christus. En dat je zeker mag weten dat je naar de hemel gaat.”