Sednjow was een van de naar schatting 500.000 tot 800.000 zogenaamde liquidateuren helpers die in de weken en maanden na de ramp vanuit de hele Sovjet-Unie arriveerden om de gevolgen van de explosie in de Oekraïense kernreactor op te ruimen. Van 24 september tot 5 november 1986 werkte de 29-jarige ingenieur als verantwoordelijke voor de warmtevoorziening en het ondergrondse leidingenstelsel in Tsjernobyl.

Wat is uw herinnering aan 26 april 1986?

„We woonden in Drushny, 38 kilometer van Minsk. De bewuste 26 april was op een zaterdag. Mijn vrouw en ik waren naar onze tuin gegaan om daar te werken. Pas begin mei hoorden we via de televisie van de ramp. In september werd ik te werk gesteld in Tsjernobyl. Mijn vrouw moest huilen.”

Was u bang?

„Ik wist toen weinig over de uitwerkingen die de ramp had. Er heerste niet zozeer angst, maar grote onzekerheid.”

Wat was uw eerste indruk?

„Ik vond het zeer beklemmend. De dorpen waar we doorheen reden, waren verlaten en met gras en struiken overwoekerd.”

In hoeverre stond u bloot aan straling?

„Wij kregen allemaal een apparaatje om dat de hoeveelheid straling registreerde. Ik heb dat na afloop van mijn dienst aan de desbetreffende overheidsinstantie afgegeven. Daarna heb ik er nooit meer wat van gehoord.”

Wat dacht u toen u van de kernramp in Japan hoorde?

„Natuurlijk moest ik aan Tsjernobyl denken. Ik heb dagenlang voor de tv gezeten. Ik zie overeenkomsten in de manier waarop informatie wordt achtergehouden.”

Hoe is het met uw gezondheid?

„Ik heb af en toe pijn in mijn botten en ledematen en in mijn hartstreek. Maar of dit gevolgen zijn van Tsjernobyl kan ik niet met zekerheid zeggen. Enkele van mijn bekenden bij wie dezelfde diagnose gesteld werd, zijn inmiddels overleden.”