„Ik neem altijd boeken mee op reis. Deze keer in mijn koffer, naast de Bijbel, het nieuwe boek ”Mijn land” van Roel Kuiper. Hij schrijft over zijn verlangen naar een wereld waarin we ons het lot van anderen aantrekken en hulp bieden waar dat maar kan.

Ik deel dat verlangen, maar hoe geef je dat handen en voeten in het oosten van Ethiopië? In dit deel van het Afrikaanse land zijn op dit moment vier vluchtelingenkampen. Tot 2009 konden internationale hulporganisaties (ngo’s) op de nood in deze kampen inspringen. Maar de Ethiopische regering heeft in een wet geregeld dat buitenlandse ngo’s niet meer zelfstandig met vluchtelingen mogen werken. Dat is alleen toegestaan als ze samenwerken met lokale hulporganisaties. Echter, het probleem is dat die er niet zijn. Veel van de hulp is hierdoor volkomen stilgevallen.

Wij bezochten gisteren Hartisheik. Net buiten dit dorp leven zeker 8000 Ethiopiërs (zogenoemde IDP’s), die zijn gevlucht voor de droogte, honger en conflicten in hun regio’s. De ontheemden zijn hier bij elkaar geplaatst in een kamp en leven daar al meer dan tien jaar. Al met al zijn de leefomstandigheden van de vluchtelingen verontrustend, veroorzaakt door een groot tekort aan eten en drinken. Omdat dit geen buitenlandse vluchtelingen zijn, mogen ngo’s wel met hen werken. Echter, alleen ZOA is nog overgebleven.

In het gesprek met de lokale bevolking wordt duidelijk hoezeer de hulp van andere ngo’s gemist wordt. In vergelijking met mijn reis in 2008 is de situatie in Hartisheik en het kamp sterk verslechterd. Er is de afgelopen jaren een trend van steeds minder regen in het regenseizoen. „Een gevolg van de klimaatverandering”, zegt het hoofd regionale humanitaire hulp. Hij twijfelt sterk of de regen dit jaar wel zal vallen.

Door deze toenemende waterschaarste zijn de prijzen explosief gestegen, tot wel tien keer zo veel als normaal zou zijn. Ik zie met eigen ogen dat de door ZOA geïnstalleerde waterzuiveringsinstallaties en geleverde waterfilters goed functioneren. Een moeder vertelt dat haar acht kinderen minder ziek zijn sinds ze gezuiverd water hebben. Geld dat is opgehaald met acties als Walk4Water wordt goed besteed. Het grote probleem nu is echter dat het water voor de meeste mensen veel te duur is geworden. Dat is een situatie waar zelfs ZOA geen directe invloed op heeft.

We praten met stamoudsten en families. „Help ons nu aan voedsel en water”, smeken ze. Ik kijk hen in de ogen, zie hun kinderen en realiseer me dat we in een gebroken wereld leven.”