„Ik ben niet gelovig opgevoed, wel gedoopt. Tot vijf jaar geleden moest ik niets van het geloof hebben, moest ik niets van de Bijbel hebben. Ik noemde mezelf een atheïst. Ik vond het belachelijk dat mensen in een God kunnen geloven.

Jarenlang heb ik in een diep, zwart gat geleefd. In totaal was ik zeker vier, vijf jaar zwaar depressief. Een heel nare tijd. Vijf jaar geleden, toen het ontzettend slecht met me ging, heb ik mij helemaal afgezonderd van alles. Ik ging voor de spiegel zitten en zei alleen: „Help me.”

Op dat moment voelde ik een warme deken om me heen. Ik vond weer kracht om door te gaan. Dat moest ook, want ik had een gezin om voor te zorgen. Ik voelde: er is iets, er is iets wat mij leidt. Het lijkt wel of mijn hand vastgehouden wordt. Ik kon daar verder weinig mee. Je denkt aan de geestenwereld.

Twee jaar geleden ging ik weg bij de vader van mijn kinderen. Dat was heel eng, moet ik zeggen. Alle vastigheid verdween. Ik had geen woning en kreeg geen alimentatie. Mijn man had er, zonder dat ik het wist, financieel een grote rommel van gemaakt. Maar nog steeds merkte ik dat Iemand mijn hand vasthield. Daardoor kon ik de sprong nemen.

Op een gegeven moment, het was midden in de nacht, zag ik het echt niet meer zitten. Toen ineens –ik vind het zo vreemd om te vertellen– klonk er een stem: „Heb geduld.” Eigenlijk was ik een beetje geïrriteerd. Wat nou, geduld? Tegelijk was ik ervan overtuigd dat de stem van God kwam. Er lag zo veel liefde in, dat kun je niet beschrijven. De volgende ochtend kreeg ik telefoon van de woningbouwvereniging. Ze hadden een flat voor me. Eenhalf uur later belden ze terug: of ik de flat wilde ruilen voor een eengezinswoning.

In diezelfde week kwam ik voor het eerst in het inloophuis van de christelijke gereformeerde kerk in Haarlem. Ik kreeg een Bijbel mee en ben erin gaan lezen. Ik begreep er maar weinig van. Vrij snel begon ik aan een Alpha-cursus en kocht ik de Jongerenbijbel en Het Boek. Tijdens de Alpha-cursus werd ik best vaak overvallen. Ik wist bijvoorbeeld echt niet van het bestaan van de Heilige Geest af. De Bijbel wekte mijn interesse. In het begin las ik heel veel omdat ik het idee had dat ik een enorme achterstand moest inhalen. Voor mijn kinderen kocht ik een kinderbijbel. Als volwassene leer je daar ook veel van.

Ik ben veel milder geworden en sta weer vol vreugde in het leven. Het is wonderlijk dat je door genade mag leven. Niemand is perfect, ik zeker niet.

Ik heb altijd gedacht dat de Bijbel een suf boek was, maar hij is juist prachtig. En spannend. Soms, als ik tegen dingen aanloop, geeft de Bijbel bevestiging. Nooit gedacht dat een boek kan praten. Mijn Boek kan praten.”