„Om 8.00 uur gistermorgen kwamen een grote vrachtwagen en een verreiker het erf op denderen. Gert had net gemolken en gevoerd. Nou gaat het gebeuren, dachten wij. We moesten denken aan de soldaten van Herodes. Je kunt dieren natuurlijk nooit met mensen vergelijken. Maar toch moesten we eraan denken. Het voelt als ”de Filistijnen over u”. Ze komen gewoon wat bij je weghalen; je hebt niets meer te zeggen.Wij zijn allebei weggegaan. Gert ook. Bij het scannen, woensdag, volgde de ene domper op de andere, toen zo veel geiten schijndrachtig bleken. Daar kun je gewoon niet tegen.

Bij mijn schoonvader lag een brief die alle buurtbewoners hebben ontvangen. Die gaat in op de vraag of het veilig is een kinderboerderij te bezoeken. Ja, want de geiten zijn gevaccineerd, is onder andere het antwoord. Maar dat zijn ze bij ons ook. Wij vinden dit allemaal zo zinloos. De Q-koortsbacterie verdwijnt hier niet mee.

Ze hebben het wel netjes gedaan. Er was geen hectiek in de stal. Eén kant is nu helemaal leeg. Gert was om half 8 vanmorgen al klaar met melken.

Van de vergoeding die we krijgen, willen we nieuwe geiten kopen. Gert gaat weer buiten de deur werken, als zzp’er, wat hij eerder ook al deed tussendoor. Dat moet nu wel. We houden de helft van het melkgeld over.”

Dit is het vijfde en laatste deel in een serie dagboekdelen.