„HEERE, hoe lang schreeuw ik, en Gij hoort niet? Hoe lang roep ik geweld tot U, en gij verlost niet? Waarom laat Gij mij ongerechtigheid zien en aanschouwt de kwelling? Want verwoesting en geweld is tegen mij over, en er is twist en men neemt gekijf op. Daarom wordt de wet onderlaten, en het recht komt nimmermeer voort; want de goddeloze omringt den rechtvaardige; daarom komt het recht verdraaid voort” (Hab. 1:2-4).

De laatste vijf jaar heb ik vaak over Habakuk gepreekt. Ik beklemtoon de gebrokenheid van deze wereld en de noodzaak om realistisch te zijn over de menselijke verdorvenheid. Maar Habakuk benadrukt ook dat het verleden om een oordeel vraagt. Als God rechtvaardig is moet er op een dag een oordeel komen - misschien niet in dit leven, maar zeker in het toekomende. Gods antwoord op onze worsteling met het kwaad en slechte mensen is: „De rechtvaardige zal door het geloof leven” - onze trouw aan God in weerwil van de goddeloosheid van anderen. We krijgen veel mogelijkheden om ons hierin te oefenen.

Het dagelijks leven in Zimbabwe is de pijnlijke realiteit van honger, aids en geweld. De meeste gezinnen zijn al blij met één stevige maaltijd per dag. Er is geen voedsel op de schappen, er zijn geen betaalbare medicijnen.

Daarom zijn de laatste paar maanden voor mijn familie (mijn vrouw en ik, onze twee dochters, onze ouders en de familie van mijn hiv-positieve broer) een vreselijke nachtmerrie geweest, met name sinds het tekort aan basale en noodzakelijke producten echt kritiek is geworden. Als er al suiker, maismeel, olie, bloem, rijst en zout te vinden is, is het onbetaalbaar. Als we financiële steun krijgen, gaan we de grens over om voorraden in te slaan.

Volgens een onderzoek van de Verenigde Naties in april en mei hebben ongeveer 2 miljoen mensen in Zimbabwe voedsel nodig. In oktober zal dit zijn opgelopen tot 3,1 miljoen en tussen januari en maart 2009 tot 5,1 miljoen. De overheid verhindert hulporganisaties echter om noodzakelijk voedsel en medicijnen te verspreiden.

Missionaire uitdaging
Voedselgebrek is echter niet het enige gevaar. Zowel op het platteland als in de stad worden steeds meer mensen vermoord en in elkaar geslagen. De boosdoeners zijn leden van de regerende ZANU-PF; de slachtoffers doorgaans van de Beweging voor Democratische Verandering (MDC), geleid door Tsvangirai. Het volk is hopeloos bang. Deze terreurcampagne heeft naar schatting al 500 levens gekost.

Het is te zacht uitgedrukt om te stellen dat de meeste Zimbabwanen boos, gefrustreerd en hopeloos zijn. De mensen zijn moe van politiek. Ze voelen zich verraden, bedrogen en verkocht. Ze hebben hun energie om te vechten verloren. Het enige wat ze willen is echte politieke verandering die hen hun waarde als volk teruggeeft.

In zekere zin zijn christenen net zo hongerig en boos als ieder ander. Maar anderzijds zijn kerken de missionaire uitdaging aangegaan; ze zijn voedselcentra voor armen en schuilplaatsen voor de slachtoffers van politiek geweld geworden. In de op een na grootste stad Bulawayo heeft een aantal kerken de krachten gebundeld om gezondheidszorg te verlenen aan duizenden inwoners die anders geen medische hulp zouden hebben.

Kerkleiders die Mugabe steunen hebben protest doorgaans ontmoedigd door te refereren aan Romeinen 13. De meeste christenen menen echter dat dit hoofdstuk gaat over leiderschap dat Gods wet hooghoudt of daar op z’n minst sympathiek tegenover staat - niet over leiders die moorden, uithongeren en stelen van hen die zij zouden moeten dienen.

Slechte leiders moeten worden bestraft om hun misbruik van macht, autoriteit en het vertrouwen van het volk, in plaats van gevierd en geëerd voor het brengen van vrede als er geen vrede is. Christenen zijn geroepen tot het vrezen van God en niet van mensen, om de duisternis te openbaren door het licht van Christus. Daarom kunnen christenen nooit in aanzien zijn bij onrechtvaardige regeringen.

Eendrachtig geluid
In hun poging hun leden te helpen de zin te zien van de economische en politieke crisis preken dominees veel over Gods soevereiniteit. Het mislukken van de stem van het volk heeft de kerk geholpen aan een sterk geloof dat de soevereine Heere de enige is die verandering kan geven. Naast andere dingen is het onze plicht om te bidden als Hij werkt.

We hopen sterk dat de bemiddelingspogingen van de Afrikaanse Unie en de Zuid-Afrikaanse Gemeenschap voor Ontwikkeling positief resultaat opleveren. De kerk bidt om een proces waarin alle sleutelfiguren samenkomen, niet slechts de politieke partijen, maar ook kerken en maatschappelijke organisaties.

De Zimbabwaanse kerk moet haar profetische, priesterlijke en koninklijke rol met wijsheid en zachtmoedigheid spelen. Een verdeelde kerk kan niet krachtig spreken tegen onrechtvaardigheid en corruptie. Wat we nodig hebben is een eendrachtig geluid dat Gods norm van vrede en gerechtigheid hooghoudt.

De kerk in Zimbabwe moet uit deze crisis komen met een ongeschonden geloof, gelouterd en de glorie van Christus Jezus weerspiegelend. Het zou diep ongelukkig zijn als de kerk niet tevoorschijn komt met een beter geloof en een diepere theologische reflectie en als zij niet op een of andere wijze meer toegerust zou zijn om te dienen.

De auteur is predikant en directeur van een onderwijsinstelling in Zimbabwe. Om veiligheidsredenen blijft hij anoniem. Dit artikel is met toestemming verkort overgenomen van de website van Christianity Today.