Peter Robinson raakte in 1971 een oude schoolvriend kwijt door een aanslag van de IRA (Iers Republikeinse Leger). Dat bracht de makelaar ertoe over te stappen naar de politiek. Donderdag volgde hij Ian Paisley op als premier van Noord-Ierland.
Jarenlang opereerde hij in de schaduw van de predikant-politicus. Wel werd hij al snel na zijn verkiezing als Brits parlementslid in 1979 vicevoorzitter. Toen iemand hem onlangs vroeg hoe hij het 28 jaar volhield op de tweede plaats te staan, antwoordde hij volgens de BBC nuchter: „Ik ben een geduldig man.”
Hoewel vrijwel onzichtbaar (en vooral ook onhoorbaar) naast Paisley, vormden de twee toch een geweldig koppel dat elkaar moet hebben aangevuld. Paisley was de dominee, gevreesd om zijn donderpreken, en gehaat vanwege zijn fundamentalistische Bijbelse toonzetting. Robinson was de koopman, praktisch en bestuurlijk ingesteld. Is Paisley een traditionele presbyteriaan die pal staat voor de King Jamesbijbel, Robinson is veel moderner en aangesloten bij een grote pinkstergemeente in Belfast.
Samen met zijn vrouw Iris behoort Peter Robinson tot de society van Noord-Ierland. Op een afstand is zij hem gevolgd als politicus. Eerst voorzichtig als lid van de gemeenteraad en de Noord-Ierse volksraad, en sinds enkele jaren ook als lid van het Britse parlement. Ze pendelen nu samen op en neer naar Westminster.
Boete
Geldt Robinson vandaag als pragmaticus, dat is niet altijd zo geweest. Uit de jaren tachtig zijn van hem wel staaltjes bekend als rasechte populist. Zo liep hij eens met 500 radicale protestanten de grens met de Ierse republiek over, om te laten zien hoe slecht de grenscontrole was. In het Ierse dorpje overrompelden ze twee politieagenten en hielden aansluitend een quasimilitaire parade. Het grapje kwam hem te staan op een forse boete.
Uit hetzelfde jaar 1986 stammen foto’s van Robinson in de outfit van een paramilitair (protestantse ondergrondse strijder). In verzet tegen het Brits-Ierse akkoord van 1985 heeft hij korte tijd gedacht dat de protestanten zich met geweld moesten verdedigen tegen de katholieke IRA. Ook Paisley was hierbij betrokken.
Later is Robinson bijgedraaid. Momenteel worden heel andere wapenfeiten van hem genoemd. Als minister heeft hij bijvoorbeeld ouderen geholpen aan gratis openbaar vervoer. Met zijn nadruk op lastenverlichting in de begroting van de deelregering kan hij bij het bedrijfsleven niet meer kapot. En de radicale katholieken in Sinn Fein herinneren zich hem als een spijkerharde onderhandelaar.
Grimm
Iedereen is nu benieuwd hoe Robinsons relatie met vicepremier McGuinness (Sinn Fein) zich zal ontwikkelen. Oud-premier Paisley was niet zakelijk, maar wel de natuurlijke leider. McGuinness accepteerde dat. De voormalige aartsvijanden leken elkaar te mogen en werden wel de ”Chuckle Brothers” (lachbekken) genoemd. Een columnist in de Belfast Telegraph opperde voor het koppel Robinson-McGuinness nu al de bijnaam ”gebroeders Grimm”.
Grimmig is in elk geval ook de ijsberg die steeds meer in het zicht van de Noord-Ierse coalitie komt. Sinn Fein eist dat politie en justitie nu ook vanuit Londen naar Belfast worden geschoven. Volgens de afspraken valt dit ook onder het zelfbestuur. Maar de protestantse DUP wil dit uitstellen tot duidelijk is dat de IRA-legerraad is ontbonden. Het ongeduld van Sinn Fein werd deze week zo groot, dat zelfs de Britse premier Gordon Brown eraan te pas moest komen om de coalitie overeind te houden. Robinson zal de komende jaren zijn pragmatische zeilen dus flink moeten bijzetten om het schip in de vaart te houden.
Intussen heeft de nieuwe premier ook nog een groot ideaal. Bij zijn aantreden als nieuwe partijleider vorige week zei hij dat hij de eenheid met de Ulster Unionist Party (UUP) zoekt. Dit is de oude protestantse partij, die voor ds. Paisley (en Robinson) begin jaren zeventig niet radicaal genoeg meer was. Er zijn de laatste jaren in Noord-Ierland zo veel onwaarschijnlijke dingen gebeurd dat het niet hoeft te verbazen dat Robinsons ideaal werkelijkheid wordt.
