Zonder twijfel is voor Metz het grootste succes in het klimaatproces het van kracht worden van het Kyotoprotocol op 16 februari 2005. „Het heeft echt aan een zijden draadje gehangen.” Hij vindt die overeenkomst van grote betekenis voor komende generaties: „Ik ben zestig én grootvader.”Het verdrag is volgens hem pure noodzaak. Klimaatverandering ligt op de loer. „Stijgt de temperatuur met een graad of 2, dan smelt de Groenlandse ijskap. Dat duurt misschien 1000 jaar, maar dan stijgt de zeespiegel wel met 7 meter. Dat betekent het einde van Nederland.”

Het tot stand komen van het protocol in Kyoto in 1997 ziet hij dan ook als een mooie gebeurtenis, maar „het betekent pas wat als het daadwerkelijk in werking treedt.” Met de ondertekening door Rusland eind 2004 kon het negentig dagen later officieel van kracht worden. Metz is er in Montreal nog lyrisch over: „Ik heb daar zes jaar van mijn leven inzitten.”

Ondertekening van het Kyotoprotocol verplicht westerse industrielanden tot vermindering van de uitstoot van broeikasgassen.

Op dit moment vervult Metz een dubbelrol. Enerzijds volgt hij de ontwikkelingen tijdens de conferentie als medewerker van het Milieu- en Natuurplanbureau, onderdeel van het RIVM. Daarnaast is hij covoorzitter van een werkgroep van het wetenschappelijke klimaatbureau van de Verenigde Naties, het IPCC. In die rol richt hij zich op de mogelijkheden die er zijn om de uitstoot van broeikasgassen verder terug te brengen.

Dat het van kracht worden van het Kyotoprotocol 7,5 jaar op zich liet wachten, noemt hij schandelijk. „Politieke leiders hebben geen enkel gevoel voor urgentie. Ondertussen wordt het probleem iedere dag groter. Dat is buitengewoon frustrerend.”

Metz: „De olie-exporterende landen klagen altijd steen en been dat uitstootvermindering slecht voor hen is. Dat weten ze dramatisch te brengen en ze traineren zo het hele proces. Het rapport van het IPCC over CO2-opslag prezen ze echter tot en met. Zo kunnen ze namelijk iets aan het klimaat doen en toch olie blijven verkopen.”

Voor de uitkomst van deze conferentie heeft hij bescheiden verwachtingen. „Waar het nu om gaat is de vraag: hoe gaan we Kyoto halen? De zaken die nodig zijn voor de uitvoering daarvan moeten we nu regelen, zoals het voorkomen van ontbossing.”

Dat het protocol nog maar een begin is, geeft hij toe. „Eerst moeten we de machine draaiend krijgen. Het is nooit de bedoeling geweest het probleem in één klap op te lossen. Maar als Kyoto echt tot leven komt, is het mogelijk daarop verder te bouwen.”

Dit is de eerste aflevering in een vijfdelige serie met mensen die de VN-klimaattop in Montreal bijwonen en betrokken zijn bij het Kyotoproces.