Ziv werkt voor Physicians for Human Rights-Israël. Deze in 1988 opgerichte organisatie maakt zich sterk voor het recht op een goede gezondheidszorg zowel in Israël als de bezette Palestijnse gebieden. Behalve door directe medische hulp probeert de groep ook via juridische weg patiënten te helpen.Israël probeert zijn handen helemaal van de Gazastrook af te trekken, zegt Ziv in haar kantoortje in Tel Aviv. „Maar wij Israëli’s blijven verantwoordelijk zolang wij de grenzen in handen hebben.”

De zieken zijn de dupe van dit beleid. De bijna 1,4 miljoen Palestijnen in de Gazastrook hebben de beschikking over redelijke medische voorzieningen, maar veel gecompliceerde zaken kunnen er niet worden uitgevoerd. Zo ontbreken expertise en apparatuur voor onder meer chemotherapie voor kinderen, neurochirurgie, ernstige brandwonden en bepaalde hartoperaties.

Er is voor de terugtrekking van het Israëlische leger geen enkele regeling getroffen voor medische noodgevallen aan Palestijnse kant. Zij moeten net als andere patiënten eerst toestemming krijgen van Israël voordat zij naar een Israëlisch ziekenhuis kunnen vertrekken. En dat kost veel te veel tijd. „Israël wil gewoon geen Palestijnse patiënten uit Gaza meer”, luidt Zivs conclusie.

Uit onderzoek van Physicians for Human Rights-Israël blijkt dat in de eerste twee weken na de afsluiting van de Gazastrook zestien kinderen die chemotherapie in Israël kregen, hun behandeling niet hebben kunnen voortzetten. In dezelfde periode vroegen veertig Palestijnen uit Gaza toestemming voor medische verzorging in Israël, maar slecht zes of zeven van hen kregen de nodige papieren. De organisatie probeert met hulp van advocaten te regelen dat de mensen die buiten de boot vallen toch toestemming krijgen om naar Israël of een ander land te reizen.

Voor de Israëlische terugtrekking groeide het aantal Palestijnen in de Gazastrook dat hulp zocht in Egypte, aldus Ziv. Maar de grens met het buurland is dicht sinds de circa 8500 Israëlische kolonisten het gebied gedwongen moesten verlaten.

„Egypte is niet altijd een oplossing”, verzucht ze. „Ten eerste moeten de meeste ziektegevallen naar Caïro voor behandeling, en dat is negen uur reizen. In noodgevallen is dat sowieso veel te ver. Ten tweede is de kwaliteit van de gezondheidszorg daar minder goed.”

In de Westelijke Jordaanoever is de situatie beter. Hier zijn volgens haar geen „gevangenisomstandigheden” en zijn de ziekenhuizen beter uitgerust.

De bevolking wacht echter een nieuwe tegenslag met de bouw van de muur tussen Israël en de Westoever. Voor Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever wordt het door de afscheiding veel moeilijker om medische hulp te zoeken in Arabisch Oost-Jeruzalem, stelt Ziv.

En de toestand is er al niet florisant. Patiënten moeten twee tot drie dagen tot twee weken wachten op een vergunning om naar een ziekenhuis in Israël of Oost-Jeruzalem te reizen. Daarbij komt dat die vergunningen pas de dag van tevoren worden uitgereikt. Voor de mensen blijft het lang onzeker of ze wel of niet toestemming krijgen om te reizen.

Daarnaast zijn er „absurde constructies”, aldus Ziv. Zo is er voor de hele Westoever met 2,4 miljoen Palestijnen één Israëlische gezondheidscoördinator aangesteld. Die moet voor elke Palestijnse patiënt uit dit gebied beslissen of die wel of niet een vergunning krijgt om in Israël of Oost-Jeruzalem een medische instelling te bezoeken.

Ze vreest dat met de bouw van de muur het werk er ook voor haar organisatie ook niet eenvoudiger op zal worden. Nu gaat Physicians for Human Rights-Israël nog twee keer per week zonder problemen met een mobiele kliniek naar de Westoever, voornamelijk om diagnoses te stellen en medicijnen uit te delen. Dat kan alleen maar verslechteren, vermoedt Ziv.