Opstelten, korpsbeheerder in de regio Rotterdam-Rijnmond, is door Donner verzocht „te doen wat geboden is.” Dat blijkt uit het antwoord van de bewindsman op 1 van de 65 schriftelijke vragen die de Tweede Kamer over deze zaak heeft gesteld.

De destijds 11-jarige Maikel was het vriendje van de vermoorde Nienke Kleiss. De politie beschouwde hem in eerste instantie als verdachte. Hij werd zeer hardhandig aangepakt en werd niet gewezen op zijn zwijgrecht. Tijdens het spoeddebat donderdag in de Tweede Kamer werd de behandeling van Maikel door diverse woordvoerders scherp gehekeld.

Het zal vooral van Donner zelf afhangen of hij kleerscheuren oploopt in het debat. Zo moet hij uitleggen waarom hij ingrijpt in de werkwijze van het openbaar ministerie, terwijl hij tegelijkertijd denkt dat de zaak-Kleiss op zichzelf staat.

Wel zegt hij in zijn beantwoording dat hij geen garanties kan geven. Hij reageert daarmee op uitlatingen van voorzitter Van de Kamp van de politiebond ACP. Die stelde onlangs dat hij aanwijzingen had dat het OM vaker informatie achterhoudt. Politiemensen zouden daardoor in gewetensnood komen.

Opmerkelijk genoeg waren er in de hele procesgang nogal wat momenten waarin de twijfel over de schuld van Cees B. naar voren had kunnen komen. Vooral tijdens de terechtzitting in hoger beroep zaten de rechters er dichtbij toen zij, op het laatste moment, besloten de twee medewerkers van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) te verhoren.

De deskundige en de onderzoeker verschilden van mening over de betekenis van de gevonden DNA-sporen. Maar de onderzoeker die vond dat vijf DNA-sporen wezen in de richting van een derde persoon, wilde de deskundige niet tegenspreken. Het tweetal gaf alleen antwoord op de vragen en vertelde niet spontaan over de twijfel die binnen het NFI bestond.

Donner heeft daar geen verklaring voor. Hij voegt eraan toe dat tijdens de zitting bij het hof de aanklager noch de advocaat van B. veel gerichte vragen hierover stelde. Overigens wist ook de aanklager van de twijfel en zei hij daar niets over, wat Donner uitdrukkelijk betreurt.

De bewindsman erkent dat in totaal ongeveer 700 justitiemedewerkers, rechters-commissarissen en (technisch) rechercheurs tussen eind 2001 en medio 2004 cursussen van het NFI hebben gevolgd over DNA-technieken, waarbij ook de Schiedamse parkmoord als voorbeeld diende. Voorzover Donner bekend vroeg niemand zich af of de informatie over de bewijswaarde en de (on)-mogelijkheden van de technieken gevolgen zouden moeten hebben voor de straf van Cees B. Ook de advocaat-generaal, die de zaak bij het hof behandelde, nam deel aan de cursus. Zij trad ruim een week later zelf in overleg met het NFI.

In de rapportage over de Schiedamse parkmoord kraakt onderzoeker mr. F. Posthumus harde noten over het verhoor van Maikel, het vriendje dat ook in het Schiedamse park was. Maikel was erbij toen Nienke werd vermoord en raakte gewond, maar wist te ontsnappen. Maikel gaf een signalement van de dader dat totaal niet leek op Cees B.

De recherche geloofde Maikel echter niet en ging ervanuit dat hij een „groot geheim” had en informatie achterhield. De rechercheurs hebben de jongen veel te hard aangepakt. Posthumus noemde de verhoren „onfatsoenlijk.”

In het onderzoek zijn vier deskundigen ingeschakeld die een oordeel moesten geven over de verklaringen van Maikel. Volgens Posthumus voer het OM blind op de verklaringen van een hoogleraar kinderpsychologie die meldde dat de verklaringen van Maikel onbetrouwbaar waren. Een hoogleraar medische kinder- en jeugdpsychiatrie, die vertelde dat het verhaal van Maikel wel degelijk betrouwbaar was, werd terzijde geschoven.