Op Texel is duidelijk te merken dat een deel van de scholen reeds begonnen is. De parkeerplaats op de kop van het Waddeneiland staat maar halfvol. Hoewel het mooi weer is, zijn op de uitgestrekte zandvlakte maar mondjesmaat badgasten te ontdekken.

Voor een bezoek aan de vuurtoren is echter altijd wel belangstelling. Onderhoudsmonteur Dirk Pols staat nog maar vijf minuten bij het hek op zijn bezoek te wachten, maar moest al verschillende toeristen teleurstellen. De vuurtoren en het pad naar de bijbehorende huizen zijn verboden gebied. Een hek sluit het pad af, een groot bord met ”Verboden toegang” doet de rest.

De bewoners van de voormalige vuurtorenwachtershuizen willen geen toeristen voor de deur. Vooral een tandarts die het dichtst bij de toren woont, wil genieten van de rust. Hij heeft dan ook een behoorlijk meningsverschil met de laatste vuurtorenwachter, die regelmatig kennissen in de toren rondleidt. Vanuit de toren kijk je zo de achtertuin van de tandarts in. Weg privacy.

Maar ook Rijkswaterstaat wil niet te veel toeristen in zijn toren. „Er staat hier te veel dure apparatuur”, aldus Pols. Voor de pers maakt Rijkswaterstaat echter een uitzondering. Een donkere deur in de rode toren zwaait wijd open. Binnen wachten de 111 treden van een zwarte gietijzeren trap met een helderblauwe leuning.

Op de eerste verdieping blijkt dat er af en toe ook schoolkinderen binnenkomen. Een hele serie kindertekeningen siert de wand. Twee trappen verder is te zien dat de vuurtoren eigenlijk uit twee torens bestaat. Achter een opening in de muur verrijst een tweede muur. In de ruimte tussen de muren kun je helemaal rondlopen.

Georgiërs die in april 1945 in opstand kwamen tegen de Duitsers, kozen de eigenlijke toren als hun laatste bolwerk. Munitie van de Duitsers sloegen echter grote gaten in de behoorlijk dikke muren. Omdat de het bouwwerk op instorten stond, moesten de Georgiërs zich overgeven. Na de oorlog is er gewoon een tweede toren om de oude opgetrokken.

„Het mooiste toilet van Nederland” is volgens Pols de wc op de vijfde verdieping. „Je gaat gewoon voor je plezier, je kijkt uit over de Noordzee”, aldus de onderhoudsmonteur.

Het wachtlokaal op de vijfde verdieping is leeg. Sinds 1997 zitten er geen vuurtorenwachters meer om de zee in de gaten te houden. De gerieflijke bureaustoel en de verrekijker zijn nog wel aanwezig. Voor de ramen zitten ruitenwissers om eventuele regen weg te vegen. Bij mooi weer kunnen de wachters ook naar buiten.

Op de omgang is pas echt goed te zien hoe mooi het uitzicht is. In het westen schittert de Noordzee. Noordelijk ligt de Vliehors, een grote zandvlakte op Vlieland, dat door de luchtmacht gebruikt wordt als oefenterrein. Een F-16 scheert er met brullend geraas overheen. In het zuiden en westen strekt de rest van Texel zich uit.

Twee verdiepingen hoger staat ”het licht”. Grote spiegelende glazen staan rondom een lamp met grote fitting. „Het is eigenlijk één groot vergrootglas”, vertelt Pols. „Ik stond eens hier te werken terwijl de zon scheen. In een mum van tijd brandde er een gat in mijn broek.”

Jacob Postma (84) was 27 jaar lang hoofdlichtwachter op de Texelse vuurtoren. Samen met vier lichtwachters moest hij uitkijken naar in nood verkerende schepen en vliegtuigen. De radio stond aan om eventuele noodseinen op te vangen. Zodra er een schip in nood gesignaleerd of gehoord was, waarschuwde de vuurtorenwachter per telefoon de reddingsmaatschappij. Daarna volgde een telefoontje naar het bergingsbedrijf Doeksen op Terschelling. Postma: „Als zij er eerder waren dan de concurrent uit IJmuiden, kregen we een tientje beloning.”

De oude vuurtorenwachter kan talloze verhalen vertellen van schipbreuken. „Zo was er eens een kustvaarder bij De Koog op de grond gelopen en omgeslagen. Enkele zeelieden kwamen eronder en verdronken. Anderen konden het strand bereiken. Ik heb de kapitein gevonden op het strand bij De Cocksdorp.”