In het Oosten gaat men blootvoets: men draagt geen schoenen, maar zolen, die met riemen of banden over het been vastgehecht worden. Doordat het er zeer droog is en de straten niet geplaveid zijn, worden de voeten veelal met stof of, als het geregend heeft, met slijk bedekt. Daarom is het voetwassen in zulke landen een nood­zaak en een weldaad. In huis legt men zich neer op kussens met tapijten overtrokken. Als men nu in het Oosten zich neervlijt, of met kruiselings gelegde benen zit, doet men dit niet graag met ongewassen voeten.

Zodra daarom iemand het huis binnentreedt, staat een jongen of een slaaf gereed om de voeten te wassen. Daarvoor wordt altijd een bekken, een kan met water en een doek om af te drogen gereedgehouden. Het behoort tot de welvoeglijkheid om aan elk die binnen­treedt deze dienst te laten bewijzen, als hij wil gaan zitten.

De oosterlingen zijn zeer beleefd! Daarom over­trad de Farizeeër Simon al de wetten der beleefdheid en deed de Heere de grootste smaad aan door Hem de voeten niet te laten wassen (Lukas 7:44). Het verrichten van deze dienst zelf was echter het gewoonste of ge­ringste dat men kan bedenken. En hij aan wie die dienst be­wezen werd, wierp gewoonlijk de slaaf, zodra deze de riemen had losgemaakt, waarbij hij zich voor hem moest bukken, de zool over het hoofd.

H.F. Kohlbrugge, predikant te Elberfeld (”Lijdensstoffen”, 1849)