Snuffelfase
Daar is-ie dan opeens: Tommy, de hond van onze middelste, nog thuiswonende zoon, maar ook wel een beetje die van ons. Als hij in de woonkamer op de grond wordt gezet, gaat hij op onderzoek uit om te ontdekken welk vlees hij in de kuip heeft. En in welke omgeving hij nu eigenlijk is terechtgekomen.
Of het beestje er zou komen, was echt nog maar de vraag. M’n mailbox ontplofte bijna toen ik in een eerdere column vertelde dat we bij een moederhond met puppy’s hadden gekeken. En dat we toen misschien wel gezinsuitbreiding wilden. Lezers (onder wie ook diverse familieleden) vonden er allemaal het hunne van. Er waren vurige voorstanders –„Van je gevoel volgen krijg je in dit geval nooit spijt”–maar ook felle tegenstanders: „Je bent vijftien jaar lang al je vrijheid kwijt.” Kennelijk valt deze keuze in de categorie van dingen waar je óf helemaal voor óf helemaal tegen bent.
Na de beslissing ging er een nieuwe wereld voor me open. Ik stuitte bij het zoeken naar informatie op sluwe bedrijven die heel goed weten dat hondenliefhebbers graag bereid zijn om voor hun viervoeter de portemonnee te trekken. De meeste ondernemingen hadden een slogan als: ”U wilt toch het beste voor uw trouwe metgezel?” Volgens hen wordt elke hond toch blij van kauwkluiven met vissenkoppen, knuffels met een heartbeat, puppyrennen van honderden euro’s en antischrokvoederbakken. En zonder webcam en een speciaal uitlaatharnas val je als hondenbezitter toch wat uit de toon.
Verder kwam ik bij het zoeken naar een goeie puppycursus hondengedragsdeskundigen tegen die heel erg hun best deden om me een probleem aan te praten, zoals bijtende, jankende en trekkende honden. Uiteraard hadden zij zelf dé oplossing. Voor minimaal 100 euro per uur. Bijzonder detail: ze spraken elkaar regelmatig faliekant tegen.
Het overviel me eerlijk gezegd allemaal wat en ik begon zelfs te twijfelen of die hele hondenexercitie wel zo’n goed idee was. Kun je aan zo’n avontuur beginnen als je niet met een hond bent opgegroeid?
Maar dan zie ik Tommy weer snuffelen aan zijn nieuwe leven. Net als wij een beetje onwennig, maar wel nieuwsgierig naar wat het hem gaat brengen. Even later legt hij zijn lijfje neer in z’n mand en valt hij in slaap. Hoog tijd om ook míjn zorgen maar eens opzij te zetten.
Voor én tegenstanders geven hun mening
Mariska Dijkstra-Wolters schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.
