Dit natuurlijke beeld wijst ons op het niet te vergelijken werk van de zaligheid in Christus, alsook op de wondervolle vereniging van de uitverkorenen met hun Hoofd. De Heere Christus vergelijkt Zichzelf bij een tarwegraan. Hij doet dit in het bijzonder ten opzichte van de uitverkorenen. Hij omvat hen allen in Zich in Zijn eeuwig welbehagen, in het verbond met de Vader. Maar indien Hij niet zou lijden, sterven en begraven worden, was het onmogelijk dat Hij hen zou kunnen voortbrengen en wederbaren. Dan zou Hij hen niet kunnen rechtvaardigen en heiligen in Hem en door Hem, en ook niet in Zijn gemeenschap verheerlijken. Wanneer Hij echter wél zou lijden, dan was het onmogelijk dat Hij géén vrucht zou zien.

De Zaligmaker vergelijkt Zichzelf bij een tarwegraan. En werkelijk, er is een heilige overeenkomst tussen een tarwegraan en de Heere Christus. Het tarwegraan is een vrucht van de aarde en wel één van de edelste vruchten. Zo is het ook met Christus naar Zijn menselijke natuur. In Jesaja 4:2 wordt Hij genoemd „de Vrucht der aarde tot voortreffelijkheid”. Daarna wordt Hij ook afgebeeld door cederhout in de ark des verbonds, in de tempel en in de tabernakel. Ook wordt Hij voorgesteld onder het beeld van een teer takje van de hoge ceder, Ezechiël 17:22,23; onder het beeld van een rijsje en een scheut, Jesaja 11:1; en van een rechtvaardige spruit, Jeremia 23:5. De tarwe is zwaar van gewicht. Zo is in Christus een uitnemend gewicht van Goddelijke volmaaktheden

_Frederik van Houten,
predikant te Middelburg

(“De noodzaak van Christus’ dood”, Reveilserie nr. 202, maart 1984)_