Langs de Nijmolense Beek
Wat een weldaad is het als tijdens een wandeling op een koude dag de zon onafgebroken schijnt. Het landschap wordt er interessanter door. En het levert een gloeiend hoofd op.
Het Nijmolensebeekpad, een wandeling ten noorden van het Gelderse Vaassen, bestaat nog maar net. Eind oktober 2024 is de route officieel geopend. Het kaartje doet vrezen dat vooral het begin van dit klompenpad wat saai zou kunnen zijn, met een bijna 2 kilometer lang recht stuk weg langs een beek. Misschien is dit op een grijze dag ook wel een wat voorspelbaar tracé. Maar op deze kalme, vorstige dag zorgt de zon voor fraai uitgelichte bomenranden, glimmende waterspiegels en mysterieuze doorkijkjes.
De wandeling begint bij Kasteel Cannenburch. Dat is in de 16e eeuw gebouwd door de Gelderse veldheer Maarten van Rossum, die er overigens zelf nooit heeft gewoond. Op het plein voor de brug die naar het kasteel leidt, staat een beeld van hem. Of eigenlijk zit het: op een bankje. Vermoeide wandelaars kunnen desgewenst even naast hem plaatsnemen om wat uit te rusten.
De Cannenburch wordt ook wel een waterslot genoemd: het is omgeven door vijvers, voor een wandelaar een prachtig decor. Iets verder naar het noordwesten voert de route door een gebied waar eeuwen geleden verschillende beken –de Hartense Molenbeek, de Nijmolense Beek, de Rode Beek en de Geelmolense Beek– zijn gegraven ten behoeve van de molens die hier ooit stonden. Die werden onder andere gebruikt voor het maken van papier en het vollen (vervilten) van wol. Een van die watermolens is er nog. De beek drijft het waterrad van deze Cannenburger Molen –opnieuw opgebouwd na een brand in 1940– nog steeds gedurig aan, met hoorbaar geraas. Onderweg zorgen de beken sowieso voor levendigheid door klaterende overlopen en watervalletjes.
Bij een urnenheuvel ligt in een zuil een doorboorde kies
Het parcours is gevarieerd en op deze dag overwegend autoluw. Het gaat over landwegen en zandpaden langs verspreid staande huizen en boerderijen, maar voert ook door een bosgebied, waar zich een aantal eeuwenoude urnenheuvels bevindt. Daar staan langs het pad een paar zuiltjes met daarin voorwerpen –bijvoorbeeld een doorboorde kies– die in de heuvels zijn aangetroffen.
De zwarte specht, die volgens de folder in deze omgeving voorkomt, laat zich tijdens de wandeling niet zien. Maar twee bonte spechten geven wel acte de présence. Ze verschijnen zelfs tegelijk. Niet geheel onverwacht overigens: hun getik en gehak had hun aanwezigheid al verraden. Wel een verrassing: een ijsvogel die over een van de beken scheert. Een blauwe flits die al voorbij is als je hem opmerkt. Was er wel iets te zien? Gelukkig komt hij nog een keer langs.
beeld Geertje Bikker-Otten
beeld Geertje Bikker-Otten
beeld Geertje Bikker-Otten
